ΟΤΙ ΑΓΑΠΩ: Φωτοταξίδι στην Εύβοια Μέρος Δέυτερο

Παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά, και τον αέρα του Αιγαίου να δημιουργεί της κατάλληλες προϋποθέσεις για θαλάσσια σπορ. Ο χρόνος περνάει ευχάριστα στην βόρεια Εύβοια, η περιοχή προσφέρει πληθώρα δραστηριοτήτων που πρόκειται να ικανοποιήσουν ακόμα και τους πιο απαιτητικούς.

Δοκιμάστε κολύμπι, windsurfing, kitesurf(Κανατάδικα, Αρτεμίσιο, Βασιλικά), jetski, και καταδύσεις( Άγιος Γεώργιος Λιχάδας – Λιχαδονήσια). Ιστιοπλοΐα τριγώνου, κανόε καγιάκ, ιστιοπλοΐα ανοικτής θαλάσσης(Λίμνη – Ωρεοί). Αν αγαπάτε το ψάρεμα η Βόρεια Εύβοια είναι ο κατάλληλος προορισμός για εσάς αφού πραγματοποιούνται αρκετά σεμινάρια παράκτιου ψαρέματος η ψαρέματος με σκάφος.

Για τους λάτρεις του βουνού ένας περίπατος, η μια βόλτα με ποδήλατο μαζί με φίλους είναι ότι πρέπει. Χωμάτινες διαδρομές και δύο πίστες(Καμάρια – Ροβιές) για motocross μπορούν να βρουν οι φίλοι των μηχανοκίνητων σπορ.

Αν σας αρέσει η ιππασία μπορείτε να επισκεφτείτε τα χωριά Καματριάδες, Ταξιάρχης, και Αγία Άννα, όπου μπορείτε να ιππεύσετε μέσα στο δάσος και να μάθετε τα μυστικά της ιππασίας από έμπειρους εκπαιδευτές.

Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού οργανώνονται σε όλη την περιοχή διάφορες αθλητικές δραστηριότητες, όπως τουρνουά beach volley, ποδοσφαίρου 5χ5, μπάσκετ 3χ3, rugby, ποδηλατικοί αγώνες, αγώνες τετρακίνησης, enduro. Διάφορα event όπως Yogα Trips, Zumba, Pilates, και King Boxing, Training Classes.

Λουτρά Αιδηψού η πιο δημοφιλής λουτρόπολη της Ελλάδας, αλλά και σε όλο των κόσμο. Βρίσκεται στη είσοδο μικρού κόλπου στην νοτιοδυτική πλευρά της βόρειας Ευβοίας.

Ιστορικά σύμφωνα με την μυθολογία μας, η θεά Αθηνά ζήτησε από τον Ήφαιστο να φέρει στην επιφάνεια της γης θερμά λουτρά, ώστε ο αγαπημένος της Ηρακλής να ξεκουράζεται και να γιατρεύεται μετά από κάθε άθλο. Έτσι και ο Ήφαιστος, χτύπησε με το σφυρί του στην Αιδηψό και ανέβλυσαν τα ιαματικά λουτρά της. Σύμφωνα, πάλι με την μυθολογία μας, οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής ήταν οι Κουρήτες και μετά τους Κουρήτες ήρθαν οι ‘Αβαντες.

Τα Λουτρά Αιδηψού άρχισαν να αναπτύσσονται μετά τον 5ο αιώνα π.Χ. όπου και έγιναν γνωστά τα οφέλη των θερμών λουτρών. Ιδιαίτερα τα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν φημισμένα ως προς την διαμονή των επισκεπτών, την διατροφή, αλλά και την διασκέδαση. Η χρήση των λουτρών ήταν συνεχής μέχρι και τα πρώτα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οπότε και με την επικράτηση του Χριστιανισμού, τα λουτρά διακόπηκαν ως ειδωλολατρικές συνήθειες.

Ο κόσμος εγκατέλειψε την λουτρόπολη και ανέβηκε στο βουνό, κοντά στη σημερινή Αιδηψό, όχι μόνο για να βρίσκεται μακριά από τον “τόπο ακολασίας” αλλά και να προστατευτεί από τις επιθέσεις πειρατών. Λίγο πριν την κατάληψη της Εύβοιας από τους Τούρκους, άτακτος στρατός των Τούρκων, έκανε απόβαση στα Λουτρά Αιδηψού. Κάψανε την πόλη και πήρανε πολλούς κατοίκους για σκλάβους. Όσοι από τους κατοίκους σώθηκαν, μετακινήθηκαν στη σημερινή Αιδηψό.

Με τις αρχές του 19ου αιώνα, τα Λουτρά Αιδηψού, άρχισαν να αναπτύσσονται ξανά, χάρη και στους πρόσφυγες που δέχτηκε από τη Μικρά Ασία. Σ’ αυτό το διάστημα εκτός, από το ξενοδοχείο Θέρμαι Σύλλα(1898), που είναι ήδη κτισμένο, κατασκευάζονται μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, όπως το Ηράκλειων(1901), Στάδιον(1910), Κασταλία(1920), Ιστιαία, Αίγλη, Αύρα, και άλλα.

Το 1941 που καταλήφθηκαν από τους Γερμανούς, η πόλη είχε πολλά ξενοδοχεία, κάτι που τη βοήθησε, μιας και οι Γερμανοί δεν κατέστρεψαν την πόλη για να φιλοξενούν στα ξενοδοχεία της τους τραυματίες τους. Με τη λήξη του πολέμου, η περιοχή άνθισε πάλι και άρχισε να δέχεται επισκέπτες από όλον τον κόσμο. Μεγάλες προσωπικότητες έχουν κάνει μπάνια εδώ, όπως ο Τσόρτσιλ, ο Ωνάσης, η Γκρέτα Γκάρμπο, η Μαρία Κάλλας και πολλοί άλλοι.

Σήμερα τα Λουτρά Αιδηψού, αποτελούν πόλο έλξης πολλών παραθεριστών, όλες τις εποχές του χρόνου. Συνδυάζοντας την φυσική ομορφιά, και τις ανέσεις της σύγχρονης πόλης, την πολιτισμική της κουλτούρα, την ποικιλόμορφη διασκέδαση και την προσφορά της στον χώρο της υγείας, δικαία θεωρείται ως ο ιδανικός τόπος παραθερισμού.

Κάθε καλοκαίρι διοργανώνονται αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, όπως πρωταθλήματα Beachvolley, ρακέτας, ενώ στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ της Αιδηψού δίδονται χορευτικές παραστάσεις με την συμμετοχή συγκροτημάτων από την Ελλάδα και την Ευρώπη, καθώς και συναυλίες με φιλαρμονικές ορχήστρες και χορωδίες.

Επίσης υπάρχουν περισσότερες από 80 ιαματικές πηγές στα Λουτρά Αιδηψού που η θερμοκρασία τους κυμαίνεται από 28c έως 86c. Ιαματικές πυγές αναβλύζουν μέσα στη θάλασσα, είναι ένα μοναδικό φαινόμενο σε παγκόσμια κλίμακα. Οι ιαματικές ιδιότητες αυτών των πηγών συμβάλουν στην ίαση παθήσεων των αρθρώσεων. Με τη λουτροθεραπεία αντιμετωπίζονται θεραπευτικά και αρκετές γυναικολογικές παθήσεις. Δεν έχει να προσφέρει μόνο τα ιαματικά λουτρά, αλλά και υπέροχες αμμουδερές παραλίες καθώς και υπέροχες ορεινές διαδρομές στο Τελέθριο Όρος.

Αξιοθέατα:

Αρχαιολογική Συλλογή Αιδηψού, στεγάζεται σε αίθουσα του ημιώροφου του Υδροθεραπευτηρίου του ΕΟΤ.

Η σπηλιά του Σύλλα, βρίσκεται πίσω από το υδροθεραπευτήριο του ΕΟΤ.

Πύργος Αγίας Παρασκευής Αιδηψού, Ενετικό μνημείο, στην αρχή της διαδρομής Αιδηψού – Πολυλόφου (Γουργούβιτσα),

Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Ηλιών Αιδηψού, στο κέντρο του χωριού Αιδηψός υπάρχει η διασταύρωση για τον δρόμο που οδηγεί στην Μονή, η απόσταση 12,7 χιλιόμετρα.

Τοπικά Προϊόντα
Βασιλικός πολτός: Το περίφημο « γάλα των μελισσών». Παράγεται από τις νεαρές μέλισσες και προορίζεται ως τροφή αποκλειστικά και μόνο της βασίλισσας του σμήνους. Από εκεί προκύπτει και το όνομα. Ο βασιλικός πολτός είναι ένα μείγμα γύρης, μελιού και ενζύμων που εκκρίνουν οι μέλισσες για να τον παράγουν. Όλες αυτές οι ιδιότητες είναι που τον διαφοροποιούν από τις τροφές που καταναλώνουν οι υπόλοιπες μέλισσες. Γι’ αυτό το λόγο, η βασίλισσα είναι πάντα πιο δυνατή, πιο γόνιμη και ζει περισσότερα χρόνια από τις υπόλοιπες μέλισσες. Όμως, ήδη από την αρχαιότητα, ο βασιλικός πολτός ήταν υλικό που χρησιμοποιούσαν και οι άνθρωποι στη διατροφή τους. Δεν είναι τυχαίο πως συστατικό της αμβροσίας, που εξασφάλιζε την « αθανασία» των αρχαίων θεών ήταν και ο βασιλικός πολτός. Στις μέρες μας, ο βασιλικός πολτός θεωρείται φυτικό φάρμακο καθώς βοηθά στην καταπολέμηση του διαβήτη, της οστεοπόρωσης, της σκληροδερμίας και άλλων σοβαρών παθήσεων. Έχει επίσης παρατηρηθεί ότι βοηθά στην καταπολέμηση καρκινικών, καρδιακών, νευρολογικών, ψυχικών, αιματολογικών, γυναικολογικών, στοματολογικών και οφθαλμολογικών παθήσεων. Χρησιμοποιείται στην παιδιατρική και έχει επιπρόσθετες αντιβακτηριδιακές και ορθοπεδικές ιδιότητες. Θα τον βρείτε σε όλα τα καταστήματα της Εύβοιας που πουλούν τοπικά προϊόντα και περισσότερο στην Βόρεια Εύβοια, η οποία έχει και τα περισσότερα μελίσσια του νησιού.

Ελιές: Στις Ροβιές, θα βρείτε πεντανόστιμες πράσινες ελιές. Τραγανές, μυρωδάτες, βιολογικής καλλιέργειας, που έχουν ωριμάσει για έναν χρόνο σε αλατισμένο νερό, είναι ένα από τα must του νησιού. Οι ελιές του συνεταιρισμού των Ροβιών έχουν βραβευτεί και στο εξωτερικό για την ποιότητα και την γεύση τους. Στον συνεταιρισμό θα βρείτε και άλλες ελιές, μαύρες, γεμιστές, ξυδάτες, πατέ ελιάς και άλλα προϊόντα βασισμένα στο χαρισματικό δέντρο της ελιάς. Προϊόντα με μεράκι και φροντίδα, θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε και σπιτικά!
Κουραμπιέδες: Το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο γλυκό που μπορείτε να βρείτε μόνο στην Εύβοια και τις 4 εποχές. Αλεύρι, αμύγδαλα, άχνη ζάχαρη, βούτυρο, μεράκι και αγάπη συνθέτουν τη συνταγή της επιτυχίας! Στην Αιδηψό, όλα τα καταστήματα με τοπικά προϊόντα έχουν όλο το χρόνο κουραμπιέδες. Δοκιμάστε τους συνοδεία φρεσκοψημένου ελληνικού καφέ!

Κρασί: Η Εύβοια έχει μεγάλο οινοτουριστικό ενδιαφέρον. Από την βόρεια Εύβοια μέχρι την νότια, θα βρείτε μοναδικά κρασιά, φτιαγμένα από τους ντόπιους κατοίκους του νησιού. Δοκιμάστε κόκκινο κρασί στα Γιάλτρα, φρουτώδη και ποικιλίες στην Ιστιαία, τα όχι και τόσο γνωστά αλλά περίφημα κρασιά της Καρύστου και γενικώς όπου βρείτε οινοποιείο στο δρόμο σας, μην το προσπεράσετε.

Λουκουμάδες: Η Εύβοια φημίζεται για τους λουκουμάδες της. Με πραλίνα σοκολάτας ή φουντουκιού ή μέλι και καρύδια, όπως και αν τους προτιμήσετε, η γεύση είναι απίστευτη. Στην Κύμη, το Προκόπι, τον Άγιο Γεώργιο και την Αιδηψό υπάρχουν οι πιο « διάσημοι» λουκουμάδες όμως όπου κι αν δοκιμάσετε είναι πεντανόστιμοι και ολόφρεσκοι! Τα παιδιά σας θα ξετρελαθούν. Μην το χάσετε!

Μέλι: Όπως προαναφέρθηκε, η Εύβοια είναι πολύ γνωστή για τα μελίσσια της και τα εκλεκτά της μελισσοκομικά προϊόντα. Στην βόρεια Εύβοια θα βρείτε τα περισσότερα καταστήματα και συνεταιρισμούς με ποικιλία από θυμαρίσιο μέλι, μέλι πεύκου αλλά και δαμασκηνιάς.

Μπύρα: Υπάρχουν πολλές μπύρες με τόπο καταγωγής την Εύβοια. Φρουτένιες, μελένιες αλλά και κλασσικές γεύσεις από 100% ελληνικές ζυθοποιίες. Δοκιμάστε τες!

Αποξηραμένα Σύκα: Στην περιοχή Ταξιάρχης και στην Κύμη, θα βρείτε σε πακετάκια αποξηραμένα σύκα που έχουν συλλεχθεί και αποξηραθεί στην περιοχή. Όμως, στα καταστήματα τοπικών προϊόντων σε όλο το νησί, είναι διαθέσιμα τα εκλεκτά αποξηραμένα σύκα του Ταξιάρχη και της Κύμης αλλά και άλλων περιοχών της Εύβοιας οπότε δε χρειάζεται να ψάξετε πολύ. Παραδοσιακό ελληνικό έδεσμα, που έφεραν οι πρόγονοί μας από την Μικρά Ασία και κάποτε υπήρχε σε κάθε σπίτι. Αξίζει να το δοκιμάσετε.

Τοπικά Ζυμαρικά: Με βασιλιάδες των παραδοσιακών ελληνικών ζυμαρικών τις χυλοπίτες και τον τραχανά, η Αιδηψός έχει από τα νοστιμότερα και βασισμένα στις πιο παλιές συνταγές ζυμαρικά που μπορείτε να βρείτε στην Ελλάδα. Μεταξύ άλλων θα βρείτε βίδες, γκόγκλιες, μακαρονάκι κοφτό, κριθαράκι, κουσκούς, καμπανούλες κ.α. Αν βρείτε μαγειρείο στο νησί που να σερβίρει κρέας ή άλλα μαγειρευτά συνοδεία των ζυμαρικών αυτών, δόκιμάστε τα οπωσδήποτε!

Χαμοφάσουλα: Είδος παραδοσιακού οσπρίου, τα χαμοφάσουλα είναι πεντανόστιμα και θα τα βρείτε στην περιοχή Μαντούδι. Γνωστά σε όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, είναι πλούσια σε βιταμίνες και αναγνωρισμένα για τις θετικές για τον οργανισμό ιδιότητές τους. Θα βρείτε σε πολλά μέρη του νησιού εμπόρους που τα πουλούν με το κιλό.

Μοναστήρια και εκκλησίες στην Εύβοια

Αγία Παρασκευή

Ο ναός της Αγίας Παρασκευής βρίσκεται στην Χαλκίδα. Ανήκει στην κατηγορία των ναών που χτίστηκαν πάνω σε αρχαίο ναό αφιερωμένο σε κάποιον από τους θεούς του δωδεκαθέου. Ο συγκεκριμένος ναός χτίστηκε πάνω στον ναό της θεάς Αρτέμιδος, τον 5ο αιώνα μ.Χ. με διαταγή του αυτοκράτορα Ιουστινιανού, ο οποίος προσπαθούσε με κάθε δύναμη να εξαφανίσει το δωδεκάθεο και τα ιερά του μνημεία. Ο ιστορικός αυτός ναός υπέστη αλλαγές από τους Φράγκους, οι οποίοι για να αφήσουν το στίγμα τους τον διακόσμησαν με λιοντάρια. Αργότερα, οι Ενετοί έδωσαν στην εκκλησία γοτθικά στοιχεία για να φτάσουμε στην Τουρκοκρατία όπου ο ναός χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη και άλλοτε ως αμαξοστάσιο από τους Τούρκους. Περί τα 1830, λίγο μετά την απελευθέρωση, ο ναός ανακαινίστηκε και αφιερώθηκε στην Αγία Παρασκευή, η οποία γιορτάζει 26 Ιουλίου και γι’ αυτό εκείνες τις μέρες, κάθε χρόνο, διοργανώνονται μεγάλα πανηγύρια στην Χαλκίδα.

Παναγία Ντινιούς

Μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε και ως « εκκλησάκι στην μέση του πουθενά». Το εκκλησάκι αυτό, μικρό και απλοϊκό, βρίσκεται στην Βόρεια Εύβοια, στην κατεύθυνση προς τα Βασιλικά, 2 χιλιόμετρα έξω από το χωριό Νέα Σινασό, σε μια διαδρομή γεμάτη δέντρα και άρωμα Ελλάδας. Πλατάνια, κυπαρίσσια, λοφάκια, τρεχούμενα νερά, ήχοι από κελαηδίσματα πουλιών, όλα αυτά συνθέτουν ένα μοναδικό τοπίο. Η ιστορία λέει πως ένας βοσκός περπατούσε σε αυτό το δασάκι και είδε ξαφνικά κάτι να λάμπει μέσα σε ένα θάμνο. Εκεί βρήκε την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Ντινιούς και γι’ αυτό χτίστηκε εκεί το εκκλησάκι που αφιερώθηκε στο όνομά της. Η εικόνα, όπως λέει η παράδοση, είναι θαυματουργή γιατί επί Τουρκοκρατίας, ένας Τούρκος στρατιώτης πήγε να σκοτώσει έναν Έλληνα, ο οποίος για να γλιτώσει τη σφαίρα, κρύφτηκε πίσω από την εικόνα. Τότε η σφαίρα εξοστρακίστηκε στην εικόνα και σκότωσε τον Τούρκο στρατιώτη. Μάλιστα στο πάνω μέρος της εικόνας υπάρχει σημάδι από σφαίρα. Αξίζει να επισκεφθείτε το εκκλησάκι και να δείτε από κοντά τόσο το πανέμορφο τοπίο όσο και την ιστορική εικόνα της Παναγίας.

Άγιος Ιωάννης, ο Ρώσος

Βαρυφορτωμένο ξεκίνησε το πρωί της 10ης Σεπτεμβρίου 1924 το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» από το λιμάνι της Μερσίνας της Μικράς Ασίας με προορισμό την Εύβοια. Δεν μετέφερε μόνο 800 πονεμένους ρακένδυτους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Στο αμπάρι του το πλοίο έκρυβε πολύτιμο θησαυρό. Ήταν ξύλινη (από κυπαρίσσι) λάρνακα με το τίμιο ιερό σκήνωμα του 40χρονου οσίου Ιωάννου του Ρώσου.

Οι τουρκικές αρχές είχαν απαγορεύσει αυστηρά στους Χριστιανούς τη μεταφορά του αγίου από το Προκόπιο. Είχαν μάλιστα σφραγίσει τον ομώνυμο περικαλλή ιερό Ναό του. Αλλά ο πιστός σιδηρουργός του Προκοπίου με άδεια του ευλαβεστάτου ιερέως π. Χαραλάμπους Αβερκιάδη τη νύχτα της 9ης Σεπτεμβρίου τόλμησε και παραβίασε κρυφά τον ιερό Ναό. Και ο τολμηρός Έλληνας και πιστός Μικρασιάτης Παναγιώτης Παπαδόπουλος, που επρόκειτο την επομένη να ταξιδέψει για την Ελλάδα, ανέλαβε να περιτυλίξει με κιλίμια το ιερό Λείψανο. Και με κίνδυνο της ζωής του το πέρασε από το τουρκικό τελωνείο.

Τόσο μεγάλη ευσέβεια και πίστη είχαν οι αγαπημένοι μας Μικρασιάτες πρόσφυγες. Μπορεί να έφθασαν στην μητροπολιτική Ελλάδα μας πάμφτωχοι υλικά, αλλά μας έφεραν τον ζωντανό τους πλούτο της Ορθοδόξου Παραδόσεως και ζωής όχι μόνο με το ήθος και την αρχοντιά τους, αλλά και με τα πλούσια εκκλησιαστικά κειμήλια, τις περίπυστες άγιες εικόνες και προπαντός με τα θησαυρίσματα των ιερών Λειψάνων των Αγίων τους.

Έτσι η Εύβοια χάρις στην πίστη των ευσεβών Μικρασιατών του Προκοπίου της Ανατολής απέκτησε τον θησαυρό αυτό, δηλαδή το ιερό άφθορο Λείψανο του αγίου Ιωάννου του Ρώσου. Σήμερα ευρίσκεται μέσα σε ασημένια Λάρνακα στον ομώνυμο περίλαμπρο Ναό του στο χωριό Νέο Προκόπιο στα βόρεια της νήσου.

Ποιος όμως ήταν ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος;

Στην περιοχή της Ουκρανίας, σ’ ένα χωριό της Μικρορωσίας, εκεί όπου τα ήσυχα νερά του Δνείπερου ποταμού διασχίζουν και ποτίζουν τον μεγαλύτερο σιτοβολώνα του κόσμου, γεννήθηκε γύρω στο 1690 ο Ιωάννης. Οι γονείς του ήταν ευσεβείς, δίκαιοι και τίμιοι. Δίδαξαν στο παιδί τους από τη μικρή ηλικία τα ιερά γράμματα, την τέχνη της προσευχής και τον δρόμο της θυσίας και της αγάπης και προς τον Θεό και προς τους ανθρώπους. Ο Ιωάννης τα δεχόταν όλα με ευγνωμοσύνη. Τα εφάρμοζε με πιστότητα.

Την εποχή εκείνη τσάρος της Ρωσίας ήταν ο Μέγας Πέτρος, άνθρωπος πολεμοχαρής και σκληροτράχηλος. Ο Ιωάννης σε νόμιμη ηλικία κατετάγη στο ρωσικό στρατό. Έλαβε μέρος στον ατυχή ρωσοτουρκικό πόλεμο (1711), που διήρκεσε 7 χρόνια και είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες να συλληφθούν αιχμάλωτοι από τους Τατάρους. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο νέος τότε στρατιώτης Ιωάννης. Οι Τάταροι πούλησαν τον Ιωάννη σε κάποιον Τούρκο αξιωματικό του ιππικού, τον Ομέρ αγά από το Προκόπιο της Μικράς Ασίας, μια πόλη που ήταν κτισμένη σε υψόμετρο 1.200 μέτρων, 60 χιλιόμετρα έξω από την Καισάρεια της Καππαδοκίας.

Πολλοί τότε στρατιώτες αρνήθηκαν την ορθόδοξη πίστη τους πιεζόμενοι από τις απειλές των αλλόθρησκων Τούρκων. Μπροστά στα δώρα και τις υποσχέσεις των Αγαρηνών εκάμφθησαν. Αλλά ο γενναίος Ιωάννης παρέμεινε αλύγιστος στον ορθόδοξη πίστη του. Μέσα του βασίλευε η ευσέβεια και η βαθιά πεποίθηση ότι ο Θεός δεν θα τον εγκαταλείψει. Παραδίδει τη ζωή του στον Θεό με σύνθημά του: «Κύριος ποιμαίνει με, και ουδέν με υστερήσει» (Ψαλ. κβ΄ 1).

Προχωρεί γαλήνια, ατάραχα. Σηκώνει με υπομονή τον σταυρό του από τις ειρωνείες και τις περιφρονήσεις των άλλων που τον φώναζαν «κιαφίρη», δηλαδή άπιστο. Σταθερή είναι και η ομολογία του προς τον αγά του. «Είσαι αφέντης – του λέει – μόνο του σώματός μου, όχι όμως και της ψυχής μου. Είμαι πρόθυμος να υπακούω σε όλες τις διαταγές σου, εφ’ όσον με αφήσεις ελεύθερο στην πίστη μου. Διαφορετικά, εάν με πιέσεις να αλλαξοπιστήσω, ευχαρίστως σου παραδίδω την κεφαλή μου και όχι την πίστη μου. Χριστιανός γεννήθηκα, Χριστιανός θα αποθάνω. Τον Χριστό δεν πρόκειται να αρνηθώ».

Η σταθερή αυτή ομολογία του Ιωάννη συνδυασμένη πάντοτε με την εργατικότητα, την ταπεινοφροσύνη και την ευγενή συμπεριφορά του, τον έκαμαν πολύ συμπαθή στο σκληρό του αφεντικό.

Ο Ομέρ είχε αναθέσει στον Ιωάννη την ευθύνη του στάβλου του. Εκεί μέσα κάτω από ταπεινές συνθήκες, μέσα σε δυσοσμία και σε υγρό και σκοτεινό περιβάλλον ο Ιωάννης ο αιχμάλωτος και δούλος ζούσε αγία ζωή. Ήταν συνεπής και ακριβής όχι μόνο στα καθήκοντα της ευτελούς αυτής εργασίας αλλά και στα πνευματικά του καθήκοντα. Δοξολογούσε τον Θεό συνεχώς. Αναπολούσε τις ταπεινές συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκε ο Κύριος στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Και Τον ευχαριστούσε, γιατί τον αξίωνε να ζει και αυτός σε τέτοιο περιβάλλον.

Σε κάποια γωνία του στάβλου ξάπλωνε ήσυχος και ειρηνικός για να ξεκουραστεί τις νύχτες. Αρκετές όμως νύχτες έφευγε. Πήγαινε στον γειτονικό αρχαίο ναό του Αγίου Γεωργίου, λαξευμένο σε βράχο, και εκεί όρθιος στον Νάρθηκα έκανε τις ακολουθίες του… Προσευχόταν με θέρμη μέσα στη νυχτερινή γαλήνη. Κάθε Σάββατο κοινωνούσε τα άχραντα Μυστήρια. Όλο και ελαμπρύνετο. Ένας ύμνος που τον εγκωμιάζει γράφει: «Καθαρός τῷ σώμματι καί τῇ ψυχῇ ὅλος γέγονας».

Το ζεύγος των αφεντικών του θαύμαζε όλο και περισσότερο τη βιωτή του απλού και ταπεινού αυτού δούλου. Του προσέφεραν λοιπόν ένα μικρό δωμάτιο για να ζει πιο άνετα. Ο Όσιος όμως ευγενικά το αρνήθηκε. Προτίμησε να ζει μέσα στην κακοπάθεια και την άσκηση παρά μέσα στη χλιδή και την άνεση. Ο ταπεινός τόπος του στάβλου «του εξασφάλιζε», όπως γράφει ο βιογράφος του, «την ευωδία του Αγίου Πνεύματος». Ζούσε λιτά, με ελάχιστη τροφή, και πλούσια προσευχή. Όλα τα δεχόταν αγόγγυστα. Και όταν ο αφέντης του πορευόταν έφιππος, εκείνος τον ακολουθούσε πεζός ταπεινά σαν σκλάβος του ψελλίζοντας λόγια του Ψαλτηρίου.

Η παρουσία του αγίου αυτού υπηρέτη και σκλάβου Ιωάννη ήταν μια συνεχής ευλογία για τον Ίππαρχο αγά του Προκοπίου. Το σπιτικό του όλο και πλούτιζε. Έγινε «ο πλουσιότερος και ο πλέον αξιοσέβαστος στον πόλη» άνθρωπος. Ο Ιωάννης είχε πλέον αποκτήσει κύρος. Όλοι τον σέβονταν. Σταμάτησαν οι ειρωνείες και οι εμπαιγμοί των άλλων.

Κάποια περίοδο που ο αγάς – σαν ευσεβής Μουσουλμάνος – είχε φύγει σε ιερή αποδημία – προσκύνημα στη Μέκκα, η γυναίκα του θέλησε να καλέσει σε φαγητό φίλους και γνωστούς για να ευχηθούν για τον ασφαλή γυρισμό και την καλή υγεία του αγά της. Καθώς έφερνε η κυρία στους συνδαιτυμόνες το γνωστό φαγητό της Ανατολής, το πιλάφι, στράφηκε προς τον Ιωάννη και του είπε: «Πόση χαρά θα ένιωθε, Γιοβάν, σήμερα ο αφέντης σου, αν γευόταν από αυτό το αγαπημένο του φαγητό.» Ο Ιωάννης με απλότητα ζήτησε ένα πιάτο με πιλάφι. Και με τη δύναμη της αδιακρίτου πίστεως και θερμής προσευχής του το πιάτο θαυματουργικώς απεστάλη στο αφεντικό του! Οι παριστάμενοι δεν πίστεψαν. Γέλασαν… Όταν όμως μετά από καιρό επέστρεψε ο αγάς και έφερε πίσω το πιάτο άδειο με το οικόσημο της μωαμεθανικής του οικογένειας, τότε πείστηκαν όλοι για τη δύναμη της πίστεως του άκακου και φιλάγαθου και φιλάνθρωπου αυτού δούλου.

Ύστερα και από το γεγονός αυτό, το ζεύγος των κυρίων πίεζε περισσότερο τον Ιωάννη να μην κατοικεί πια στον ανθυγιεινό στάβλο και του παραχώρησε δωμάτιο για να ζει με αξιοπρέπεια. Αυτός όμως και πάλι – όπως και την πρώτη φορά αρνήθηκε. Προτίμησε να ζει ως ταπεινός δούλος Ιησού Χριστού στο «ησυχαστήριο» που τόσα χρόνια είχε αγαπήσει μένοντας πιστός στα θελήματα του αγά του και στη διακονία και τις περιποιήσεις των άκακων και άλογων ζώων.

Έφθασε κάποτε η ώρα που ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος επρόκειτο να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να αναχωρήσει για τον ουρανό. Ο Όσιός μας αρρώστησε. Παρέμενε ξαπλωμένος με υπομονή στον ταπεινό αχυρώνα του στάβλου ευγνωμονώντας τον Θεό για όλα τα δώρα που του είχε χαρίσει. Κάποια στιγμή αισθάνθηκε ότι πλησιάζει το τέλος του και ζήτησε με ισχυρό πόθο να κοινωνήσει τα Άχραντα Μυστήρια. Και, επειδή υπήρχε την περίοδο εκείνη ατμόσφαιρα μίσους από φανατισμένους Τούρκους, ο διακριτικός και ευλαβής ιερέας π. Θεόδωρος Παπαδόπουλος έφερε τη θεία Κοινωνία με άκρα ευλάβεια μυστικά μέσα σε ένα μήλο. Με ιερή συγκίνηση ο όσιος και ομολογητής του Χριστού Ιωάννης κοινώνησε για τελευταία φορά. Και ειρηνικά παρέδωσε την αγνισμένη και φωτισμένη ψυχή του στον αγαπημένο του Κύριο Ιησού Χριστό. Ήταν 27 Μαΐου του έτους 1730. Η είδηση διαδόθηκε αστραπιαία σε όλο το Προκόπιο. Μεγάλο πένθος απλώθηκε σε όλη την περιοχή της Καππαδοκίας. Ο Ομέρ αγάς τον τίμησε και τον έκλαψε.

Στη συνείδηση όλων, Χριστιανών και Οθωμανών, ο δούλος του Θεού Ιωάννης ήταν ένας άγιος. Είχαν περάσει τριάμισι μόλις χρόνια από την κοίμηση του Αγίου. Οι Προκοπιείς έβλεπαν κάθε νύχτα «φῶς λάμπον ἅγιον τῷ τοῦ ὁσίου μνήματι». Έτσι με θαυμαστή υπόδειξη του Αγίου το Νοέμβριο του 1733 έγινε η ανακομιδή των ιερών Λειψάνων του. Έκθαμβοι οι πιστοί Χριστιανοί αντίκρισαν το ιερό Λείψανο του νέου αυτού ασκητού και ομολογητού «ἀκέραιο καί εὐωδιάζον». Με ιερό δέος το εναπέθεσαν κάτω από την Αγία Τράπεζα του Αγίου Γεωργίου (του ναού που τόσο είχε αγαπήσει ο Άγιος).

Εκατό χρόνια μετά, το 1832, ο στρατός του Ογλού Οσμάν πορευόμενος σε πολεμική αποστολή λεηλάτησε το Προκόπιο. Βεβήλωσε και λήστεψε τον ιερό ναό. Παρέδωσε το ιερό Λείψανο του αγίου Ιωάννου στις φλόγες. Αλλά ο Άγιος παρουσιάστηκε σε όραμα και φοβέρισε τους ασεβείς Οθωμανούς. Έντρομοι οι στρατιώτες εγκατέλειψαν αμέσως εκεί ό,τι είχαν κλέψει και έφυγαν διακηρύσσοντας το μεγάλο θαύμα. Το σκήνωμα του Αγίου παρέμενε άθικτο, όμως μαύρισε επιφανειακά. Το 1862 με επέμβαση θαυματουργική του Αγίου γλύτωσαν από το σεισμό είκοσι παιδάκια του ελληνικού σχολείου.

Η φήμη του οσίου Ιωάννου ως θαυματουργού είχε απλωθεί πλέον σ’ όλη τη Μ. Ασία. Πάμπολλες είναι οι μαρτυρίες για τα θαύματά του. Πλήθη λαού τον επισκέπτονται και ζητούν θεία προστασία και βοήθεια. Τον ονομάζουν «θεραπευτή Άγιο». Οι Τούρκοι τον αποκαλούν «κουλέ Γιουβάν», αιχμάλωτο Ιωάννη. Με πίστη και αυτοί λαμβάνουν «το σιφά σουγιού», το νερό του αγιάσματός του. Με αυτό θεραπεύονται, ραντίζουν τα χωράφια, σταματούν οι επιδημίες. Μια δοξολογία εξέρχεται από τα χείλη όλων. Η λάρνακα του Οσίου «ἰατρεῖον δέδεικται πάσης ἀσθενείας». Έκθαμβος ο υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας αείμνηστος π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης θα γράψει: «Ἰδόντες σου τήν βιοτήν καί τήν πτωχείαν τήν πολλήν οἱ Ἀγαρηνοί, Ἰωάννη, σφόδρα ηὐλαβήθησαν ἠθῶν σου τήν σεμνότητα». Και σε δόξασαν. Και με μεγάλη φωνή διέδιδαν ότι είσαι φίλος και οικείος του Θεού!

Ο Ορθόδοξος κόσμος της Ανατολής απέδειξε τη μεγάλη του ευλάβεια και την ευγνωμοσύνη του προς τον όσιο Ιωάννη και με την ανέγερση μεγαλοπρεπούς βυζαντινού ναού στη μνήμη του ονόματός του στο Προκόπιο της Μικράς Ασίας. Για την ανέγερση αυτή έγινε πανελλήνιος συναγερμός. Μεγάλη ήταν και η συνεισφορά της Ι. Μ. Αγίου Παντελεήμονος Αγ. Όρους. Εκεί, μέσα στον λαμπρό αυτό ναό διαστάσεων 50×40 και ύψους 30 μέτρων και με τα 2 καμπαναριά του, που διαλαλούσαν τη δόξα της Χριστιανοσύνης από το 1886 έως τις 9 Σεπτεμβρίου 1924 ο άγιος Ιωάννης μέσα από την ξύλινη λάρνακα δεχόταν τις παρακλήσεις του αγαπημένου του πιστού λαού. (Δυστυχώς ο ναός αυτός κατεδαφίστηκε από τα θεμέλιά του το 1950 με εντολή του φανατικού «καϊμακάμη», Τούρκου διοικητού του Προκοπίου).

Τώρα ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος ο ομολογητής φιλοξενείται στο χώρο της ευβοϊκής γης. Το αγιασμένο ιερό του σκήνωμα αναπαύεται πλέον μόνιμα μέσα στον καινούργιο ολόλαμπρο, περικαλλή ναό του που έκτισαν στο Νέο Προκόπιο Ευβοίας με πολλές θυσίες οι πιστοί μας πρόσφυγες μαζί με τη συνδρομή πολλών ευσεβών Χριστιανών. Συνεχίζει ο Όσιός μας και από εκεί με την ίδια, όπως πάντα, απέραντη αγάπη του και στοργή να ακούει τις δεήσεις και τις προσευχές των πιστών αδελφών του. Και να θαυματουργεί σε πολλούς. Συνεχώς καταγράφονται και νέα θαύματά του.

Ιδιαίτερη συγκίνηση προξενεί ένα ταπεινό μπαστουνάκι που παραστέκει δίπλα στην ασημένια λάρνακα του Αγίου. Βουβός μάρτυρας θαύματος. Προέρχεται από τη συγκύπτουσα γερόντισσα Μαρία Σιάκα από το Φρέναρος Αμμοχώστου (Κύπρο), η οποία στις 11.08.78 θεραπεύτηκε εκεί από τον Άγιο και με φωνή πνιγμένη από δάκρυα ευγνωμοσύνης του είπε: «Ίντα (τι) να σου δώσω, παλληκάρι μου; Άγιέ μου, είμαι φτωχιά, θα σου δώσω το μπαστούνι μου, διότι εν μου (δεν μου) χρειάζεται μέχρι να πεθάνω».

Συγκινητική είναι και η παρουσία του Αγίου τον Μάρτιο του 1999 στη Σερβία. Όπως η υπέρμαχος Στρατηγός, η Παναγία μας, ενδυνάμωσε τους στρατιώτες μας το 1940, έτσι και ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος σε οράματα που πολλοί τον είδαν, τους βεβαίωσε: «Πηγαίνω στο Βελιγράδι, γιατί σφαγιάζεται η Ορθοδοξία». Και πράγματι· ντυμένος στρατιωτικά ο Άγιος ενίσχυε πολλούς Σέρβους την περίοδο εκείνη με τη θαυματουργική παρουσία του, όπως το κατέθεσαν αυτόπτες αξιόπιστοι μάρτυρες Σέρβοι.

Ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος ο ομολογητής αγάπησε αληθινά, βαθιά και ισόβια τον Χριστό μας. Καμιά δυσκολία δεν στάθηκε ικανή, ώστε να χαλαρώσει τους δεσμούς της αγάπης του προς τον Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό. Ούτε η μικρή του ηλικία τον εμπόδισε, ούτε το αρνητικό παράδειγμα της αποστασίας των συστρατιωτών του ούτε οι συνθήκες της αιχμαλωσίας ούτε οι πιέσεις και οι ειρωνείες των αλλοπίστων ούτε ο τόπος της διαμονής του. Όλα αυτά τα περιφρόνησε. Και είχε πάντοτε ως σύνθημα της ζωής του να πράττει «ό,τι αρέσει στον Βασιλέα Χριστό», οπουδήποτε και αν βρίσκεται. Γι’ αυτό με τη Χάρη του παντοδύναμου Θεού μέσα σε 40 μόλις χρόνια ολοκλήρωσε τον προορισμό του με τόσο θεάρεστη ακρίβεια. Έζησε άγια! Γι’ αυτό ο Κύριος, ο Παντοκράτωρ, τον βράβευσε με δόξα μεγάλη, με το φωτοστέφανο το τιμημένο του Αγίου!

Άγιος Γεώργιος Ηλίων

Το μοναστήρι είναι χτισμένο περί τον 13ο με 17ο αιώνα στους πρόποδες του βουνού Βαλαντίου, κοντά στα Λουτρά Αιδηψού, στην βορειοδυτική Εύβοια. Τα θεμέλια του ναού είναι ο αρχαίος ναός και το μαντείο του θεού Απόλλωνα ( ή αλλιώς του θεού Ήλιου). Το μοναστήρι έχει καταστραφεί πολλές φορές αφού πολλοί επιδρομείς επιθυμούσαν τα πλούτη του. Έχει λειτουργήσει σαν καταφύγιο Ελλήνων κυρίως κατά την περίοδο της κατοχής. Ένας ναός με στοιχεία αρχαιοελληνικά και χριστιανικά μαζί. Όσο για το τριγύρω τοπίο, είναι καταπράσινο με θέα τον Ευβοϊκό κόλπο. Μην το χάσετε! Ημέρες γιορτών και πανηγυριών: 10/2, 24/4, 26/7, 28/7 και 3/11.

Όσιος Δαυίδ

Ο όσιος πατήρ Δαυίδ γεννήθηκε στις αρχές του 16 ου αιώνα στο παραθαλάσιο χωριό Γαρδινίτζα, αντίκρυ της νήσου Ευβοίας. Ο πατέρας του ήταν ευσεβής και ενάρετος ιερέας. Μόλις τριών ετών, ο Δαυίδ είδε μια νύκτα να του φανερώνεται ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και να τον οδηγεί στην γειτονική εκκλησία που ήταν αφιερωμένη στο όνομά του. Έμεινε εκεί, όρθιος και ανυπόδητος για έξι ημέρες, βυθισμένος στη θεωρία, ενώπιον της εικόνας του Προδρόμου. Αναθρεμμένος από την πιο τρυφερή του ηλικία με τις αρχές της υπακοής απέναντι στους γονείς του, της ασκήσεως και της αδιαλείπτου προσευχής, άφησε το πατρικό του σπίτι σε ηλικία δεκαπέντε χρονών, προς αναζήτηση ενός πνευματικού πατέρα. Τον βρήκε στο πρόσωπο του ιερομονάχου Ακακίου, ονομαστού για τις αρετές του και το ευαγγελικό κήρυγμά του στα χωριά της περιοχής.

Το Ασκητήριο του οσίου Δαυίδ

Ο Δαυίδ ενεδύθη το μοναχικό Σχήμα στη Μονή του Ακακίου, κι εκεί έδειξε τέλεια υπακοή συνοδευόμενη από ταπείνωση και αδιάλειπτη προσευχή. Καθώς ο Γέροντάς του επιθυμούσε να βρει μια μονή περισσότερο προχωρημένη στην πνευματική ζωή, τον ακολούθησε πρώτα στην Όσσα, κοντά στον Όλυμπο, εν συνεχεία δε, αφού χειροτονήθηκε διάκονος, σε ένα προσκύνημα στις μονές του Αγίου Όρους. Ο Ακάκιος μετέβη μόνος του στην Κωνσταντινούπολη αφήνοντας τον Δαυίδ στη Μεγίστη Λαύρα. Χειροτονήθηκε μητροπολίτης Άρτης και Ναυπάκτου από τον Πατριάρχη Ιερεμία και κάλεσε μετά από λίγο τον Δαυίδ στην επισκοπή του για να τον βοηθήσει στα ποιμαντικά του καθήκοντα. Αν και ζούσε εν μέσω της τύρβης του κόσμου ο Δαυίδ δεν χαλάρωσε διόλου τις νηστείες, τις ολονύκτιες προσευχές, τις αναρίθμητες μετάνοιες και την απόλυτη υπακοή στον πνευματικό του πατέρα. Έγινε σύντομα ιερέας και ορίστικε ηγούμενος της Μονής της Θεοτόκου, της επονομαζόμενης Βαρνάκοβας, κοντά στην Ναύπακτο. Ο ζήλος του όμως και οι πνευματικές του απαιτήσεις ήρθαν σε σύγκρουση εκεί με τους μοναχούς αδιάφορους οι οποίοι δεν επιθυμούσαν παρά να ακολουθούν το ίδιόν τους θέλημα. Εγκατέλειψε λοιπόν το μοναστήρι τούτο προς αναζήτηση ενός τόπου πρόσφορου για την ησυχία. Εγκαταστάθηκε σε τόπο έρημο, στο όρος Στείρι, κοντά στον Παρνασσό. Εκεί δέχθηκε την επίθεση πολλών σατανικών πειρασμών.

Η τίμια Κάρα του οσίου Δαυίδ

Με την κατηγορία ότι έδωσε καταφύγιο σε ένα σκλάβο φυγά, συνελήφθη από τους Τούρκους και υποβλήθηκε επί μακρόν σε βασανιστήρια, κατόπιν, απελευθερώθηκε με λύτρα που μάζεψαν οι πιστοί της περιοχής και αναχώρησε για να βρει καινούριο ησυχαστήριο στη νήσο Εύβοια. Εκεί ξανάχτισε μια εκκλησία προς τιμήν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και δεν άργησε να συγκεντρώσει γύρω τους μερικούς μαθητές που συμμερίζονταν την πολιτεία του και την αγάπη του για την προσευχή. Μιμούμενος τον Χριστό, ο Δαυίδ έδειχνε απεριόριστη αγάπη για όσους έρχονταν σε αυτόν ιδιαιτέρως για τους φτωχούς, τους οποίους δεν μπορούσε να βλέπει δίχως να χύνει δάκρυα. Μοίραζε αφειδώς τα αγαθά της μονής σε όσους είχαν ανάγκη, άξιους και ανάξιους, χριστιανούς και μουσουλμάνους. Πέρασε έτσι χρόνους πολλούς ανταυγάζοντας γύρω του την παρουσία του Θεού με τις αρετές και τα πολλά του θαύματα. Ταξιδεύοντας για να μεσολαβήσει στις διχοστασίες που χώριζαν τους επισκόπους της Πελοποννήσου, το πλοίο του ναυάγησε και ο Δαυίδ σώθηκε από θαύμα. Έχοντας αξιωθεί το χάρισμα της προορατικότητας, βοήθησε πλήθος ψυχών να βρουν τη σωτηρία και προέγνωσε την ημέρα του θανάτου του. Μάζεψε λοιπόν τους μαθητές του, τους έδωσε τις τελευταίες πνευματικές οδηγίες του και εκοιμήθη εν ειρήνη τη στιγμή που εμπιστευόταν σε όσους έστεκαν γύρω του ότι μόλις του φανερώθηκε ο Χριστός. Μετά την κοίμηση του αγίου (εν έτει 1589 ή 1601), πλήθος θαυμάτων έλαβαν χώρα στον τάφο του.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ

(Κάποια θαύματά του πού επιτέλεσε ενόσω ακόμα ζούσε ο Όσιος Δαβίδ ο εν Ευβοίας):

Πρώτο θαύμα : Καλοκαίρι καιρό πήγαινε ο άγιος στην Κάρυστο για κάποια ανάγκη τού Μοναστηριού. Ένα βράδυ νυχτώθηκε κοντά στο χωριό Δύστος και κατέλυσε εκεί για να ξεκουραστεί λίγο από την κοπιαστική οδοιπορία. Επειδή όμως υπήρχαν πολλά κουνούπια, ενοχλούσαν τούς ανθρώπους και δεν τούς άφηναν να κοιμηθούν ήσυχα. Γι” αυτό και εκείνοι αναζητούσαν κάποια ησυχία άλλοι σε σπηλιές, άλλοι ψηλότερα στο βουνό. Όταν οι κάτοικοι τού χωριού είδαν τον όσιο Δαβίδ, έτρεξαν κοντά και πέφτοντας στα πόδια του τον παρακαλούσαν να προσευχηθεί στον Θεό επειδή είχε μεγάλη παρρησία να τούς ελευθερώσει από τα αμέτρητα κουνούπια. Ο άγιος, βλέποντας την ευλάβειά τους και τα
δακρυσμένα τους μάτια, αφού τούς δίδαξε τα απαραίτητα για τη σωτηρία της ψυχής τους, τούς παρότρυνε να έχουν την ελπίδα τους στον ουρανό και το βλέμμα της ψυχής στον Θεό, και είπε: « Κύριε Ιησού Χριστέ, Θεέ μας, σύ πού ελευθέρωσες τούς Ισραηλίτες από τη δουλεία του Φαραώ και τούς χάρισες τη γη της επαγγελίας, σύ λύτρωσε και ελευθέρωσε και τούς δούλους σου τούτους από τις παγίδες του νοητού Φαραώ [του διαβόλου] και από το πλήθος των κουνουπιών, για να δοξάζουν το όνομά σου το άγιο και για να στηρίξουν πάντοτε σε σένα, Πανάγιε Βασιλιά, τις ελπίδες της σωτηρίας τους». Αφού προσευχήθηκε ο άγιος, αμέσως ώ των άπειρων σου θαυμάτων Βασιλιά των όλων τα πλήθη των κουνουπιών έφυγαν και πνίγηκαν στη θάλασσα, ενώ όλοι δόξασαν τον Θεό. Το θαύμα διαδόθηκε σε πολλούς τόπους.

Δεύτερο θαύμα : Άλλη φορά, ενώ πήγαινε σε κάποιο χωριό πού λεγόταν Έλευσις, προκειμένου να ωφελήσει πολλές ψυχές, φιλοξενήθηκε στο σπίτι ενός χριστιανού. Αυτός, θέλοντας να περιποιηθεί ιδιαίτερα τον όσιο, μεταξύ των άλλων φαγητών, έβαλε στο τραπέζι και μια κολοκύθα πού ήταν πρώιμη, ώστε να ευχαριστήσει περισσότερο τον μακάριο άντρα.Τρώγοντας όμως ο όσιος από εκείνη την κολοκύθα τη βρήκε τόσο πικρή, πού δεν μπορούσε να τη βάλει στο στόμα του. Ο νοικοκύρης καταστενοχωρήθηκε. Ο άγιος όμως, πού κατάλαβε το λογισμό του, ενώ καθόταν ήσυχος, παρακάλεσε τον Θεό να μεταβάλει την πίκρα σε γλυκύτητα και αυτό συνέβη αμέσως. Τότε λέει στο νοικοκύρη: Φάε τώρα, τέκνο μου, διότι η κολοκύθα είναι γλυκιά, πολύ γλυκιά. Όταν διαπίστωσε τούτο ο χριστιανός εκείνος, δόξασε τον Θεό μεγαλόφωνα, ενώ διαλάλησε το θαυμαστό γεγονός στον τόπο εκείνο.

Τρίτο θαύμα : Άλλοτε πάλι καθώς πήγαινε ο όσιος Δαβίδ στο Ζητούνι [Λαμία], κάποιος Αγαρηνός τον συνάντησε στο δρόμο και με το ραβδί πού κρατούσε χτύπησε τον άγιο στη ράχη.
Ο μεν μακάριος πατήρ δεν αντέδρασε, το χέρι όμως του Αγαρηνού ξεράθηκε και έμεινε ακίνητο. Τότε ο Αγαρηνός, μη μπορώντας να κάνει κάτι άλλο, παίρνει μαζί του και άλλους Αγαρηνούς, μαθαίνει πού φιλοξενείται ο όσιος, σπεύδει εκεί και παρακαλεί τον όσιο, κλαίγοντας πικρά, να τον θεραπεύσει. Αμέσως ο όσιος είπε: Ας είναι το χέρι σου γιατρεμένο, με τη δύναμη του Θεού, όπως και πρώτα. Και, ώ του θαύματος, αποκαταστάθηκε το χέρι του! Ο γιατρεμένος έφερε να δώσει στον άγιο πολλά χρήματα για να τον ευχαριστήσει, αλλά ο όσιος του τα επέστρεψε λέγοντάς του: Πήγαινε να τα δώσεις ελεημοσύνη στους ομοπίστους σου και στο έξης να μη ξανακάνεις το κακό. Έτσι δοξάστηκε ο άγιος από τον αγαθοδότη Θεό ως πιστός δούλος και υπηρέτης άριστος του Δεσπότου Χριστού, θαυματουργώντας εις δόξαν Θεού σε πιστούς και άπιστους.