Η 90χρονη γιαννιώτισσα Νίνα Νεγκρίν θυμάται την μέρα που σώθηκε και περιγράφει το σαμποτάζ που έκαναν Έλληνες κρατούμενοι στο Άουσβιτς

Όταν έφτανε το τρένο με μια αποστολή ανθρώπων που έπρεπε να θανατωθούν με αέριο, οι επιβάτες έπρεπε να ξεγυμνωθούν και να αποθέσουν τα αντικείμενα αξίας που είχαν πάνω τους, στη λεγόμενη «οδό νεκρών», πριν από το θάλαμο αερίων. Η δική μου αποστολή ήταν, μαζί με τους υπόλοιπους κρατούμενους που είχαν αποσπαστεί στην ομάδα μου, να συγκεντρώνουμε αυτά τα αντικείμενα και να τα τακτοποιούμε. Τα χαρτονομίσματα τα ταξινομούσαμε ανάλογα με το νόμισμα. Έτσι διαπιστώσαμε ότι εκτός από δολάρια, γερμανικά ή πολωνικά χαρτονομίσματα, υπήρχαν πολλά βουλγαρικά και ελληνικά χαρτονομίσματα»

Είναι απόσπασμα από την κατάθεση του Βερολινέζου Κάλμαν Γιανκόφσκι στις 17 Σεπτεμβρίου 1959 , ο οποίος ήταν κρατούμενος στο στρατόπεδο Τρεμπλίνκα, τον Απρίλιο του 1943, όπου εκτελούσε μια από τις χειρότερες «υπηρεσίες», στο λεγόμενο «Τμήμα Θανάτου». Ο καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Αθανάσιος Γκοτοβος, παραθέτει, στο ΑΠΕ πολύτιμα ντοκουμέντα από την πολύχρονη εργασία και μελέτη που έκανε στα Γερμανικά αρχεία. Το ναζιστικό καθεστώς, όπως επισημαίνει, έβλεπε τους Εβραίους όχι ως πιστούς μιας συγκεκριμένης θρησκείας, αλλά ως «λαό-φυλή», ως «ράτσα» και εξηγεί: «Για τους Ναζί, οι Εβραίοι ήταν παντού Εβραίοι, όποια θρησκεία κι αν είχαν, ακόμη κι αν ήταν άθεοι, όσο προσαρμοσμένοι κι αν ήταν πολιτισμικά στο περιβάλλον τους, όποια γλώσσα κι αν μιλούσαν, όποια κι αν ήταν η στάση τους, απέναντι στην ιδέα του σιωνισμού». Ο καθηγητής θυμίζει την στάση του φύρερ.

 Η μαρτυρία της Νίνα Νεγκρίν
Τις τραγικές στιγμές που περιέγραψε στην κατάθεσή του ο Γιανκόφσκι, έζησε η 90χρονη Νίνα Νεγκρίν, η Εβραία από τα Γιάννενα, με τον αριθμό 77160 στο αριστερό χέρι. Η κ. Νίνα, 18 χρόνων τότε, θυμάται: «Το ξημέρωμα της 25ης Μαρτίου του 1944, χωροφύλακες και Γερμανοί μας κτύπησαν την πόρτα και μας είπαν, να πάμε στον μόλο. Η οικογένεια μου ήταν μεγάλη, είμαστε 60 άνθρωποι. 
Αφήσαμε τα σπίτι και φύγαμε για τον μόλο. Από τα Γιάννενα μας μετέφεραν στη Λάρισα, όπου μείναμε 10 ημέρες. Εκεί, μας άρπαξαν τα χρυσαφικά και ό,τι πολύτιμο είχαμε. Με τρένα-φορτηγά, μας μετέφεραν στο Μπίρκεναου. Ήταν και η τελευταία φορά που είδα τους γονείς, τα αδέλφια, τα ξαδέλφια μου, τους δικούς μου ανθρώπους. Όλοι χάθηκαν στα κρεματόρια του Άουσβιτς. Εμένα, με έβαλαν σε ομάδα εργασίας. Δουλεύαμε με τσαπί, φτυάρι, ανοίγαμε δρόμους, κάναμε παραπήγματα που χρησιμοποιούσαν ως νοσοκομεία».

Η νεαρή τότε Ελληνίδα εβραία, μεταφέρθηκε στη συνέχεια σε άλλα στρατόπεδα και τελικά, μετά από 10 ημέρες μέσα σε ένα τρένο -όπως αφηγείται- χωρίς νερό και φαγητό, εξουθενωμένη, πέρασε την πύλη του στρατοπέδου Μαουτχάουνζεν. «Ήταν, αρχές του 1945. Δυο-τρεις μήνες αργότερα, πίστεψα πως ήρθε και το δικό μου τέλος. Μας χώριζαν ανά τετράδες ή πεντάδες και κάθε μέρα μας έβαζαν σε σειρά, για την εκτέλεση ή το κρεματόριο. Δεν πρόλαβαν τη δική μου, γιατί μπήκαν στο στρατόπεδο οι Αμερικανοί. Έτσι σώθηκα».

 «Ήταν, αρχές του 1945. Δυο-τρεις μήνες αργότερα, πίστεψα πως ήρθε και το δικό μου τέλος. Μας χώριζαν ανά τετράδες ή πεντάδες και κάθε μέρα μας έβαζαν σε σειρά, για την εκτέλεση ή το κρεματόριο. Δεν πρόλαβαν τη δική μου, γιατί μπήκαν στο στρατόπεδο οι Αμερικανοί. Έτσι σώθηκα». 

Η κ. Νίνα Νεγκρίν θυμάται και το σαμποτάζ στο Άουσβιτς, που έκαναν Έλληνες κρατούμενοι, οποίοι ανατίναξαν με εκρηκτικά ένα κρεματόριο, αφόπλισαν τους φρουρούς και κατάφεραν να δραπετεύσουν στο δάσος, για να συλληφθούν αργότερα και να εκτελεστούν. Μαρτυρίες επιζώντων αναφέρουν ότι επρόκειτο για σχέδιο το οποίο προετοιμαζόταν μήνες και πως στην συνωμοτική δραστηριότητα, συμμετείχαν και γυναίκες, 4 Εβραίες και μία Πολωνή.

Πηγή