Η καταγωγή των καναρινιών είναι από τα Κανάρια νησιά. Τα νησιά αυτά, 13 στο σύνολο, βρίσκονται στον Ατλαντικό ωκεανό, δυτικά του Μαρόκου και ανήκουν σήμερα στην Ισπανία. Από το 1400 Ισπανοί και Πορτογάλοι ναύτες μετέφεραν αυτό τον φτερωτό τραγουδιστή, στην Ιβηρική χερσόνησο ξεχωρίζοντάς τον από άλλα πουλιά, για το ασυνήθιστο κελάηδισμά του. Επίσης καναρίνια ζουν ελεύθερα στις Αζόρες και τη Μαδέρα.
Τα πουλιά ονομάστηκαν από τα νησιά. Τα νησιά ονομάστηκαν από τα σκυλιά… Περιέργως, οι Ρωμαίοι είχαν ονομάσει τα νησιά ως «Νησιά Σκύλων», για τα εξαιρετικά μεγαλόσωμα σκυλιά που αναπαρήγαγαν οι ντόπιοι. Οι Ρωμαίοι κατά την αρχαιότητα ενδιαφέρθηκαν για τα άγρια αυτά σκυλιά-φύλακες και όχι για τα μικρά φλύαρα πουλάκια. Να σημειωθεί πως λατινικά ο σκύλος λέγεται «canis». Το όνομα «canario» στα καναρίνια το έδωσαν οι Ισπανοί, ενώ οι Γάλλοι πρόσθεσαν και το ποιητικό «serin» από την Ελληνική μυθολογία, που παραπέμπει στις σειρήνες οι οποίες πλανούσαν τους ταξιδιώτες με το γλυκό τους τραγούδι.
Στις αρχές του 16ου αιώνα, τα καναρίνια άρχισαν να εξαπλώνονται στην Ευρώπη και σύντομα αναγνωρίστηκαν ως κατοικίδια ζώα. Πριν ακόμα μπει ο 17ος αιώνας, η εκλεκτική αναπαραγωγή ανέδειξε αρκετές ευδιάκριτες ποικιλίες καναρινιών.
Σε Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία και Βέλγιο, το καναρίνι συνυπάρχει κι εξαπλώνεται ταυτόχρονα και δυναμικά, όπως η βιομηχανική επανάσταση. Οι βιοτέχνες και οι εμπόροι κρατούσαν τα καναρίνια στα καταστήματά τους για ψυχαγωγία. Τα καναρίνια στα ανθρακωρυχεία, ήταν μια επέκταση αυτής της συνήθειας, κράτησης πουλιών στους χώρους εργασίας. Οι μεταλλωρύχοι είχαν πάντα μαζί τους καναρίνια, κλεισμένα σε κλουβιά. Παρατηρούσαν με πολύ μεγάλη προσοχή τις αντιδράσεις τους, σταματούσαν σε κάθε ανησυχητικό σημάδι, προσπαθούσαν να ελέγχουν διαρκώς την κατάσταση της υγείας τους. Γιατί, αν κάποιο καναρίνι αρρώσταινε, αυτό ήταν δείγμα κινδύνου και για τους ίδιους: σήμαινε πως μέσα σε κάποιο από τα πετρώματα υπάρχουν εγκλωβισμένα επικίνδυνα αέρια.
Ακολουθώντας μια ορισμένη επιλογή και ταυτόχρονα μια πολύ αυστηρή σχολή, οι κατά τόπους εκτροφείς, ανέθρεψαν καναρίνια με τα χαρακτηριστικά που οι ίδιοι επιθυμούσαν. Άλλοτε αυτά ήταν για τη μελωδία τους, άλλοτε για το σχήμα τους και άλλοτε για το χρώμα τους. Συνήθως οι ράτσες που ξεχώρισαν, κράτησαν ως όνομα το τοπωνύμιο της περιοχής που πρωτοεκτράφηκαν.
Στη χώρα μας το καναρίνι έκανε την εμφάνισή του μετά το ήμισυ του περασμένου αιώνα. Πριν διαδοθεί το καναρίνι, οι καρδερίνες, τα φλώρια, οι γαλιάνδρες, τα τουρλιά και άλλα ωδικά πτηνά, συντρόφευαν τον Έλληνα στο καφεδάκι του στις πλακόστρωτες αυλές και τα μπαλκόνια παρέα με γεράνια και βασιλικό. Σημαντική ήταν η προσφορά των προσφύγων της Μ. Ασίας στη διάδοση των ωδικών. Αυτοί το 1922 έφεραν μαζί με τον πόνο, το μεράκι τους για τα ωδικά πτηνά και ειδικότερα για τις καρδερίνες. Γνωστοί πανελληνίως ως άριστοι γνώστες φωνών, στη Νέα Φιλαδέλφεια, στη Νίκαια, στη Νέα Σμύρνη και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας συνέχισαν αυτή τη παράδοση μέχρι σήμερα. Σε μικρά πολίτικα ξύλινα κλουβάκια (κραχτόκλουβα), λαδομπογιατισμένα για ν’ αντέχουν στο χρόνο, ακόμα και σήμερα εκτρέφουν αλλού αγριοπούλια, αλλού καναρίνια και αλλού το «μείγμα τους», δηλαδή καρδερινοκάναρα, φλωροκάναρα κλπ
Το καναρίνι σαν ευπροσάρμοστο κατοικίδιο που ήταν, άρχιζε να προτιμάται από τα άγρια και πιο δύσκολα στην προσαρμογή και διατροφή ωδικά πτηνά. Ωστόσο η ωραία εμφάνιση και το όμορφο και πολύπλοκο κελάηδημα ορισμένων αγρίων πουλιών, συντέλεσαν στο να παραμένουν μέχρι και σήμερα στην προτίμηση των Ελλήνων σαν κατοικίδια.
Πηγή :www.canary.gr
Τα πουλιά ονομάστηκαν από τα νησιά. Τα νησιά ονομάστηκαν από τα σκυλιά… Περιέργως, οι Ρωμαίοι είχαν ονομάσει τα νησιά ως «Νησιά Σκύλων», για τα εξαιρετικά μεγαλόσωμα σκυλιά που αναπαρήγαγαν οι ντόπιοι. Οι Ρωμαίοι κατά την αρχαιότητα ενδιαφέρθηκαν για τα άγρια αυτά σκυλιά-φύλακες και όχι για τα μικρά φλύαρα πουλάκια. Να σημειωθεί πως λατινικά ο σκύλος λέγεται «canis». Το όνομα «canario» στα καναρίνια το έδωσαν οι Ισπανοί, ενώ οι Γάλλοι πρόσθεσαν και το ποιητικό «serin» από την Ελληνική μυθολογία, που παραπέμπει στις σειρήνες οι οποίες πλανούσαν τους ταξιδιώτες με το γλυκό τους τραγούδι.
Στις αρχές του 16ου αιώνα, τα καναρίνια άρχισαν να εξαπλώνονται στην Ευρώπη και σύντομα αναγνωρίστηκαν ως κατοικίδια ζώα. Πριν ακόμα μπει ο 17ος αιώνας, η εκλεκτική αναπαραγωγή ανέδειξε αρκετές ευδιάκριτες ποικιλίες καναρινιών.
Σε Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία και Βέλγιο, το καναρίνι συνυπάρχει κι εξαπλώνεται ταυτόχρονα και δυναμικά, όπως η βιομηχανική επανάσταση. Οι βιοτέχνες και οι εμπόροι κρατούσαν τα καναρίνια στα καταστήματά τους για ψυχαγωγία. Τα καναρίνια στα ανθρακωρυχεία, ήταν μια επέκταση αυτής της συνήθειας, κράτησης πουλιών στους χώρους εργασίας. Οι μεταλλωρύχοι είχαν πάντα μαζί τους καναρίνια, κλεισμένα σε κλουβιά. Παρατηρούσαν με πολύ μεγάλη προσοχή τις αντιδράσεις τους, σταματούσαν σε κάθε ανησυχητικό σημάδι, προσπαθούσαν να ελέγχουν διαρκώς την κατάσταση της υγείας τους. Γιατί, αν κάποιο καναρίνι αρρώσταινε, αυτό ήταν δείγμα κινδύνου και για τους ίδιους: σήμαινε πως μέσα σε κάποιο από τα πετρώματα υπάρχουν εγκλωβισμένα επικίνδυνα αέρια.
Ακολουθώντας μια ορισμένη επιλογή και ταυτόχρονα μια πολύ αυστηρή σχολή, οι κατά τόπους εκτροφείς, ανέθρεψαν καναρίνια με τα χαρακτηριστικά που οι ίδιοι επιθυμούσαν. Άλλοτε αυτά ήταν για τη μελωδία τους, άλλοτε για το σχήμα τους και άλλοτε για το χρώμα τους. Συνήθως οι ράτσες που ξεχώρισαν, κράτησαν ως όνομα το τοπωνύμιο της περιοχής που πρωτοεκτράφηκαν.
Στη χώρα μας το καναρίνι έκανε την εμφάνισή του μετά το ήμισυ του περασμένου αιώνα. Πριν διαδοθεί το καναρίνι, οι καρδερίνες, τα φλώρια, οι γαλιάνδρες, τα τουρλιά και άλλα ωδικά πτηνά, συντρόφευαν τον Έλληνα στο καφεδάκι του στις πλακόστρωτες αυλές και τα μπαλκόνια παρέα με γεράνια και βασιλικό. Σημαντική ήταν η προσφορά των προσφύγων της Μ. Ασίας στη διάδοση των ωδικών. Αυτοί το 1922 έφεραν μαζί με τον πόνο, το μεράκι τους για τα ωδικά πτηνά και ειδικότερα για τις καρδερίνες. Γνωστοί πανελληνίως ως άριστοι γνώστες φωνών, στη Νέα Φιλαδέλφεια, στη Νίκαια, στη Νέα Σμύρνη και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας συνέχισαν αυτή τη παράδοση μέχρι σήμερα. Σε μικρά πολίτικα ξύλινα κλουβάκια (κραχτόκλουβα), λαδομπογιατισμένα για ν’ αντέχουν στο χρόνο, ακόμα και σήμερα εκτρέφουν αλλού αγριοπούλια, αλλού καναρίνια και αλλού το «μείγμα τους», δηλαδή καρδερινοκάναρα, φλωροκάναρα κλπ
Το καναρίνι σαν ευπροσάρμοστο κατοικίδιο που ήταν, άρχιζε να προτιμάται από τα άγρια και πιο δύσκολα στην προσαρμογή και διατροφή ωδικά πτηνά. Ωστόσο η ωραία εμφάνιση και το όμορφο και πολύπλοκο κελάηδημα ορισμένων αγρίων πουλιών, συντέλεσαν στο να παραμένουν μέχρι και σήμερα στην προτίμηση των Ελλήνων σαν κατοικίδια.
Πηγή :www.canary.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου