Φωτοταξιδια .. Πρόταση Μια ημερίσια εκδρομή στον Νομό Σερρών
Μπορεί να έχουμε καλοκαιράκι και οι παραλίες να είναι γεμάτες , μα το φθινόπωρο είναι κοντά και γιατί να μην κάνουμε πλάνα για φθινοπωρινές ημερήσιες εκδρομούλες.
Σκέφτηκα λοιπόν να σας προτςίνω μια κυριακάτικη βόλτα και τι μπορείτε να δείτε σε 'ενα μικρό tour.
Το σπήλαιο της Αλιστράτης βρίσκεται 50 χλμ. Ν.Α. των Σερρών, 25χλμ. Ν.Δ. της Δράμας και 65 χλμ. Β.Δ. της Καβάλας. Η πρόσβαση στην Αλιστράτη γίνεται από Θεσσαλονίκη μέσω Σερρών ή Ασπροβάλτας και από Καβάλα μέσω Δράμας.
Κατόπιν μελέτης των κλιματολογικών συνθηκών του σπηλαίου βρέθηκε ότι επικρατεί θαυμάσιος εξαερισμός σε όλα τα μέρη του. Η θερμοκρασία μέσα στο σπήλαιο είναι 17 – 20 C (χειμώνα – καλοκαίρι).
Για να γίνουν 2 χιλιοστά ενός σταλακτίτη χρειάζονται 100 χρόνια…Ο Αυστριακός δόκτωρ Ζέεμαν, που ερεύνησε το σπήλαιο, δηλώνει ότι ο τελευταίος βράχος που έπεσε μέσα σ’ αυτό είναι πριν 700.000 χρόνια…
Το οικοσύστημα του σπηλαίου Αλιστράτης παρουσιάζει πολύ μεγάλο βιολογικό ενδιαφέρον, λόγω του μεγέθους του, του εντυπωσιακού αριθμού νεχτερίδων που φιλοξενεί και της ύπαρξης ενδημικών του σπηλαίου οργανισμών και γι’ αυτό χρειάζεται βιοσπηλαιολογική έρευνα.
Το σπήλαιο έχει μια αρκετά πλούσια πανίδα, η οποία προσδιορίστηκε κατά καιρούς από τους : ΣΥΜΕΩΝΙΔΗ , SCHONMAN του Ζωολογικού τμήματος του φυσιογραφικού Μουσείου Βιέννης ΚΑΛΟΥΣΤ ΠΑΡΑΓΚΑΜΙΑΝ, Βιολόγου του Πανεπιστημίου Κρήτης BERON.
Υπάρχουν οργανισμοί και συνοκικά 36 είδη μικροοργανισμών, όπως Δολιχόποδα, Μυριάποδα και ένα πρωτόγνωρο που το ονόμασαν Αλιστράτια Μπερόν. Επίσης επτά είδη νυχτερίδων, ένα ενδημικό ζωύφιο, ισόποδο τριών χιλιοστών, λυκόποδα, δύο κολιόπτερα και ένα λεπιδόπτερο
Το οικοσύστημα του σπηλαίου είναι σπάνιο, μοναδικό και πολύ πλούσιο.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία στο φαράγγι του ποταμού Αγγίτη, που διασχίζει την περιοχή Αλιστράτης στη θέση “πετρωτό” εμφανιζόταν η σφίγγα.
Ακόμη αναφέρεται ότι ο Πλούτωνας ο θεός του Άδη, όταν έκλεψε την Περσεφόνη, θυγατέρα της θεάς Δήμητρας, την οδήγησε στη φυσική διώρυγα (φαράγγι), όπου βρίσκεται η Πύλη του Άδη.
Η περιοχή που αναφέρει η μυθολογία είναι αυτή που βρίσκεται κοντά στο τουριστικό Σπήλαιο Αλιστράτης και στα άλλα σπήλαια αυτής.
Και αυτη είναι η Περσεφώνη ξεναγός ρομπότ
Μιλάει 33 γλώσσες , Αρχαία Ελληνικά. και Ποντιακά.
Μετά την όμορφη ξεναγιση σας μπορείτε να πιείτε έναν καφέ στον χώρο έξω απο το σπήλαιο και να ψωνίσετε τοπικά προιόντα και σουβενίρ.
Πριν φύγετε κάντε μια όμορφη διαδρομή προς το στο Φαράγγι Αγγίτη
Λίγα μέτρα πιο κάτω από την σιδηροδρομική γραμμή που περνάει δίπλα απ’ το Σπήλαιο βρίσκεται το Φαράγγι του Αγγίτη, το “Βράους” όπως λένε το ντόπιοι.
Γιγάντιοι όγκοι από συμπαγή πετρώματα ξεκινούν κάτω από τη μια και την άλλη όχθη του ποταμού και ορθώνονται πανύψηλα τοιχώματα για να ορίσουν την πορεία του, συνθέτοντας ένα εκπληκτικό θέαμα, που ξετυλίγεται μπροστά σου και σε κάνει να θαυμάζεις το μεγαλείο της φύσης.
Υπάρχουν και πιο ήπια μέρη όπου ο επισκέπτης μπορεί με την βοήθεια οδηγού να φτάσει από στενό μονοπάτι στην κοίτη του ποταμού. Εκεί θα βρεί ήσυχες αμμουδιές και κάτω από υδροχαρείς θα απολαύσει την ήρεμη ροή του νερού σε μια ατμόσφαιρα απόλυτης ησυχίας, που διακόπτεται μόνο από το πέταγμα των πουλιών.
Κοντά στο μεσημεράκι θα σας πρότεινα μια βόλτα στον Άγιο Ιωάννη Σερρών. Βρίσκεται σε μικρή απόσταση απο το κέντρο των Σερρών, πλούσια βλάστηση, αιωνόβια πλατάνια και τρεχούμενα νερά που σχηματίζουν μικρούς καταράκτες. Φημίζεται για τις ταβέρνες του. Μπορείς να φας ή να πιείς το καφέ σου δίπλα στη λίμνη με τις πάπιες.
Και το απόγευμα παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής
Πρόκειται για ζώα που μοιάζουν με σπόγγους και κολλάνε πάνω σε βράχια. Η ανακάλυψη έγινε στη διάρκεια μιας εξερεύνησης, όταν -για άλλο λόγο- οι επιστήμονες τρύπησαν τους πάγους σε βάθος 900 μέτρων στη νοτιοανατολική Θάλασσα Γουέντελ. Σε απόλυτο σκοτάδι και σε θερμοκρασίες μείον 2,2 βαθμών Κελσίου, πολύ λίγα ζώα έχουν ποτέ βρεθεί.
Οι ερευνητές από τέσσερις χώρες (Βρετανία, Αυστραλία. Ν.Ζηλανδία, ΗΠΑ) έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό “Frontiers in Marine Science”. Ο επικεφαλής επιστήμων δρ Χάου Γκρίφιθς της Βρετανικής Ανταρκτικής Αποστολής δήλωσε ότι «η ανακάλυψη είναι ένα από αυτά τα τυχαία περιστατικά που ωθούν τις ιδέες μας σε διαφορετική κατεύθυνση και μας δείχνουν ότι η θαλάσσια ζωή στην Ανταρκτική είναι απίστευτα ιδιαίτερη και εντυπωσιακά προσαρμοσμένη σε ένα παγωμένο κόσμο».
«Η ανακάλυψη μας εγείρει πολλά περισσότερα ερωτήματα από όσα απαντά, όπως πώς βρέθηκαν εκεί κάτω. Τι τρώνε, πόσο καιρό βρίσκονται εκεί και πόσο συχνή είναι η ύπαρξη τους στο βυθό. Είναι άραγε τα ίδια είδη που βλέπουμε έξω από τις παγονησίδες ή ένα νέο είδος; Και τι θα συμβεί σε αυτές τις κοινότητες αν η παγονησίδα καταρρεύσει;», πρόσθεσε.
Οι επιπλέοντες πάγοι πέριξ της Ανταρκτικής αποτελούν το μεγαλύτερο ανεξερεύνητο οικοσύστημα στο Νότιο Ωκεανό. Καλύπτουν μια έκταση άνω του ενάμισι εκατομμυρίου τετραγωνικών χιλιομέτρων, όμως μόνο μια περιοχή όσο ένα γήπεδο του τένις έχει μελετηθεί μέχρι σήμερα μέσω οκτώ παγοτρήσεων που έχουν γίνεi. Προηγούμενες μελέτες είχαν βρει κάτω από τις ανταρκτικές παγονησίδες μερικά μικρά ψάρια, σκουλήκια, μέδουσες και κριλ.
Μέχρι στιγμής οι επιστήμονες έχουν μόνο βιντεοσκοπήσει τα παράξενα πλάσματα που ανακάλυψαν και δεν έχουν ακόμη τα κατάλληλα μέσα για να συλλέξουν δείγματα των οργανισμών αυτών, κάτι καθόλου εύκολο σε τέτοιο βάθος στη συγκεκριμένη περιοχή. «Για να απαντήσουμε τα ερωτήματα μας, πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να φθάσουμε κοντά σε αυτά τα ζώα και στο περιβάλλον τους, που βρίσκεται κάτω από 900 μέτρα πάγου, 260 χιλιόμετρα μακριά από τα πλοία όπου βρίσκονται τα εργαστήρια μας. Αυτό σημαίνει ότι, ως πολικοί επιστήμονες, θα πρέπει να βρούμε νέους και καινοτόμους τρόπους», δήλωσε ο Γκρίφιθς.
Ο ρόλος του στο κωμικό δίδυμο "χονδρός και λιγνός" αγαπήθηκε όσο λίγοι από το κοινό. Ο Στάν Λόρελ έφυγε σαν σήμερα στις 23 Φεβρουαρίου του 1965.
Το χιούμορ του δεν τον εγκατέλειψε ούτε στιγμή, μέχρι που έκλεισε τα μάτια του εκείνο το Φλεβάρη του 1965. Ο Άρθουρ Στάνλεϊ Τζέφερσον, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Σταν Λόρελ, γεννήθηκε το 1890 στο Άλβερστον της Αγγλίας. Στο αίμα του κυλούσε η μαγεία της υποκριτικής, αφού ο πατέρας και η μητέρα του ήταν ηθοποιοί. Από μικρό του μπόλιασαν την αγάπη για το θέατρο και μάλιστα μιμόταν τους κλόουν.
Ο πατέρας του, Άρθουρ Τζέφερσον, ήταν ιμπρεσάριος, ηθοποιός και συγγραφέας, η μητέρα του, Μαντζ, ήταν ηθοποιός και ο αδελφός του αναμείχθηκε με την θεατρική επιχείρηση του πατέρα. O Στάν έπαιξε στο μιούζικ χολ και το 1910 συνεργάστηκε με τον περίφημο θίασο ποικιλιών του Φρεντ Κάρνο, όπου αντικατέστησε τον Τσάρλι Τσάπλιν σε μία περιοδεία στην Αμερική, όπως αναφέρει η wikipedia.
Για κάποιο διάστημα μάλιστα συγκατοίκησαν οι δύο κωμικοί. Ο Τσάπλιν, γνωστός για τον ανταγωνισμό και τη μισαλλοδοξία του, δεν ανέφερε ποτέ τον Σταν. Ο Σταν, αντιθέτως, ποτέ δεν είπε κακιά κουβέντα γι’ αυτόν: «Ο Τσάρλι ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο μεγαλύτερος κωμικός στον κόσμο», δήλωσε κάποτε. Γύρω στα 1916 εγκατέλειψε το επώνυμο Τζέφερσον επιλέγοντας το Λόρελ για ένα βασικό λόγο: το Σταν Τζέφερσον περιείχε 13 γράμματα και, όπως οι περισσότεροι καλλιτέχνες, ήταν κι εκείνος προληπτικός. Άρχισε να γυρίζει (με τη Universal) πολλές μικρού μήκους ταινίες υποδυόμενος έναν χαρακτήρα που ονομαζόταν Χίκορι Χίραμ και ήταν κουτός χωρικός.
Πριν γνωρίσει τον Όλιβερ Χάρντι, είχε πρωταγωνιστήσει μόνος του σε περισσότερες από 50 ταινίες. Το δίδυμο δημιουργήθηκε από τον παραγωγό Χολ Ρόουτς, πνευματικό πατέρα -μαζί με τον σκηνοθέτη Λίο Μακ Κάρεϊ- του Χοντρού και του Λιγνού, του δημοφιλέστερου κωμικού ντουέτου όλων των εποχών. Πρωτοσυναντήθηκαν στην οθόνη στο The Lucky Dog (1921) και έπαιξαν μαζί και σε άλλες ταινίες, όπως στο Duck Soup (1927), αλλά ως πραγματικό ντουέτο εμφανίστηκαν στο Φορώντας παντελόνια στον Φίλιπ (Putting Pants on Philip, 1927), όπου ο Σταν υποδύεται έναν νεαρό Σκωτσέζο που έρχεται στην Αμερική στον θείο του Όλι.
Το 1927 ο Χοντρός και ο Λιγνός γύρισαν 13 ταινίες και το 1928 11 και ως το 1932 εμφανίζονταν σε μικρού μήκους και, ως επί το πλείστον, βουβές. Μεταξύ αυτών οι: Η μάχη του αιώνα, Μουσικοί για κλάματα, Μια τέλεια μέρα (1929), Ο Χοντρός και ο Λιγνός φορτοεκφορτωτές (The Music Box, 1932), που απέσπασε ένα από τα Όσκαρ για μικρού μήκους ταινία εκείνης της χρονιάς, κ.α. Μετά το 1932 άρχισαν την παραγωγή μεγάλου μήκους και ομιλουσών, ανάμεσα στις οποίες ορισμένες από τις πιο απολαυστικές: Ο Χοντρός και ο Λιγνός πάνε στον πόλεμο, Τα παιδιά της ερήμου, Δυο εύθυμοι Σκωτσέζοι, Ο Χοντρός και ο Λιγνός καουμπόηδες, Οι δύο βλάκες, Βάρδα Φουρνέλο, Τα κούτσουρα της Οξφόρδης, κ.α.
Περισσότερες από 100 ταινίες γύρισαν ως ζευγάρι. Το δημιουργικό πνεύμα της δυάδας ήταν ο Λόρελ, ο οποίος, αν και δεν χρίστηκε ποτέ σκηνοθέτης ή σεναριογράφος, έπαιζε κύριο ρόλο σε όλα τα στάδια της παραγωγής. Ο Λόρελ και ο Χάρντι είχαν μία επαγγελματική φιλοδοξία και μόνο: ήθελαν να κάνουν τους ανθρώπους να γελούν. Δεν έτρεφαν αυταπάτες για τους εαυτούς τους.
Οι μέθοδοι και η τεχνική τους είχαν πολλά στοιχεία από τους κλόουν, το χιούμορ της μία αλληλοδιαδοχή από γκαγκ, τα αστεία τους έκαναν τα παιδιά να ξεκαρδίζονται γιατί αναγνώριζαν στα πρόσωπα των δύο κωμικών τη δική τους αδεξιότητα και αθωότητα. Ανάμεσα στον Σταν (Λόρελ) και τον Όλι (Χάρντι) ο πρώτος ήταν ο πιο κουτός. Ανήγγελλε στον Όλι από το τηλέφωνο ότι τον δάγκωσε σκύλος και όταν εκείνος τον ρωτούσε σε ποιο σημείο, τότε ο Σταν τοποθετούσε το ακουστικό ακριβώς πάνω από την πληγή σαν ο συνομιλητής του να ήταν σε θέση να δει μέσα από τη γραμμή. Κατά μία άλλη εκδοχή ο Όλι ήταν πιο κουτός γιατί θεωρούσε τον εαυτό του έξυπνο. Και όπως έλεγε και ο ίδιος: «Δεν υπάρχει πιο βλάκας από τον βλάκα που νομίζει ότι είναι έξυπνος».
Όταν ο Όλι κοιτούσε επιτιμητικά τον Σταν, εκείνος έξυνε αμήχανα το κεφάλι του σουφρώνοντας το πρόσωπό του. Το κλάμα του κοκορόμυαλου τρομοκρατημένου γκαφατζή έγινε σήμα κατατεθέν της αμερικανικής κωμωδίας.
Για τον Σταν η κωμωδία ήταν η ζωή του και συνέχιζε να εργάζεται και μετά το τέλος του γυρίσματος, ενώ ο Χάρντι έσπευδε να ασχοληθεί με το αγαπημένο του χόμπι: το γκολφ. Οι κωμωδίες τους απλές σε δράση, γίνονταν απολαυστικές από τις συνεχείς ανατροπές των καταστάσεων, τα εναλλασσόμενα γκαγκ. Ήρωες μικροαστικής προέλευσης, ήθελαν να γίνουν κοινωνικά σεβαστοί αλλά και αρεστοί.
Φορούσαν αξιοπρεπή κοστούμια, σκληρά καπέλα και απευθύονταν ο ένας στον άλλον με την προσφώνηση μίστερ. Αποκτούσαν μία καθωσπρέπει απασχόληση ως μεταφορείς πιάνων ή πωλητές χριστουγεννιάτικων δέντρων κι αν στο τέλος τα έκαναν θάλασσα, αυτό δεν έβλαπτε παρά τους ίδιους.
Άτολμοι και γκαφαδόροι παρά το σοβαροφανές ύφος τους, βυθίζονταν μεγαλοπρεπώς σε λακκούβες, έβαφαν καλοσχηματισμένα οπίσθια ανύποπτων κυριών, προσπαθούσαν, με απόγνωση, να απαλλαγούν από μία κατσίκα και κατόρθωσαν να ανεβάσουν ένα άλογο πάνω σε ένα πιάνο. Για τον τουρτοπόλεμο, ο συγγραφέας Χένρυ Μίλλερ παρατήρησε: «Ήταν το βασίλειο και η αποθέωση της τούρτας. Δεν υπήρχαν παρά τούρτες, χιλιάδες τούρτες». Η άποψη του Σταν ήταν: «Αν πρόκειται να γυρίσουμε μια ταινία με τουρτοπόλεμο, ας χρησιμοποιήσουμε τόσο πολλές τούρτες ώστε να μη μείνει χώρος για παρόμοια ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου!».
Ο Χοντρός και ο Λιγνός, το διασημότερο δίδυμο στην ιστορία του κινηματογράφου, έπαψε ουσιαστικά να υπάρχει πριν από τον κλινικό θάνατο του ζεύγους. Την τελευταία τους ταινία τη γύρισαν στη Γαλλία το 1950 (Οι Νέοι Ροβινσώνες). Οι βασιλιάδες του γέλιου ήταν ήδη εξασθενημένοι και κουρασμένοι. Αλλά από τη στιγμή που συναντήθηκαν, τέλη του 1920, ως τη χρονιά που ο Όλιβερ Χάρντι πέθανε παρέμειναν στενά συνδεδεμένοι όχι μόνο γιατί το ντουέτο τους πωλούσε αλλά γιατί ήταν και καλοί φίλοι: «Ο Όλι ήταν σαν αδελφός μου.
Νιώθαμε ο ένας τον άλλον, αν και δεν κάναμε συχνά παρέα έξω από τα πλατό. Η ζωή του έξω από το στούντιο ήταν αφιερωμένη στα σπορ και κυρίως στο γκολφ, που λάτρευε. Η δική μου ζωή, ήταν δουλειά και τίποτα άλλο. Μου άρεσε να παρακολουθώ την ταινία σε όλα τα στάδια της παραγωγής. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν μαλώσαμε ποτέ».
Στις 23 Φεβρουαρίου του 1965, ύστερα από αλλεπάλληλα εγκεφαλικά επεισόδια, έγινε σαφές ότι ο Σταν δεν θα μπορούσε να αναλάβει. Από το κρεβάτι του νοσοκομείου ψιθύρισε στη νοσοκόμα: «Θα προτιμούσα να κάνω σκι από το να βρίσκομαι εδώ!». «Κάνετε σκι, κύριε Λόρελ», ρώτησε η νοσοκόμα. «Όχι», απάντησε. «Αλλά θα προτιμούσα το σκι από αυτό που κάνω τώρα». Λίγα λεπτά αργότερα έκλεισε τα μάτια του για πάντα. Δύο αστεροειδείς, οι 2865 και 2866 ονομάστηκαν «Λόρελ» και «Χάρντι» στη μνήμη των Σταν Λόρελ και Όλιβερ Χάρντι.
Οι έρωτες του Λόρελ
Από το 1918 μέχρι το τέλος της ζωής του το 1965, ο Λόρελ δεν βρέθηκε ποτέ χωρίς σύντροφο. Η πρώτη του ήταν η Μάε Ντάλμπεργκ την οποία όμως δεν συμπαθούσε κανείς από τους συνεργάτες του. Η ίδια ήταν ηθοποιός ενώ είχε παίξει μαζί με τον Στάν. Το 1924 ήταν μια σημαδιακή χρονιά για τον Στάν. Εκείνη την περίοδο θα εμφανιζόταν στον κινηματογράφο έχοντας μια συνεργασία με τον παραγωγό Τζο Ρόκ, αλλά στο συμβόλαιό του υπήρχε ο απαράβατος όρος να μην εμφανιστει η Μάε στις ταινίες.
Πανέξυπνος ο παραγωγός δεν έμεινε μονάχα στον όρο του συμβολαίου. Πλησίασε την Μάε, χωρίς να το γνωρίζει ο Σταν, της προσέφερε χρήματα μαζί με ένα εισιτήριο για την Αυστραλία χωρίς επιστροφή! Τα χρήματα ήταν αρκετά καλά για την εποχή. Η θεατρίνα Μάε τα αποδέχτηκε και με αυτό τον τρόπο εξαφανίστηκε από τη ζωή του Στάν. Ο Λόρελ δεν έμεινε για πολύ στα «πατώματα» εξαιτίας του χωρισμού και το 1926 προχωρά σε γάμο με τη δεύτερη συζυγό του Λόις Νίλσον. Το 1929 όμως είναι η χρονιά που σημαδεύει βαθιά τον ηθοποιό. Το μωρό που έφερε στη ζωή πρόωρα η σύζυγός του πεθαίνει 9 ημέρες μετά. Ήταν ένα κοριτσάκι.
Το δυνατό χτύπημα της μοίρας ήταν τέτοιο που κλόνισε τον γάμο του Στάν. Τον Οκτώβριο του 1933 πήρε διαζύγιο, την ώρα που είχε ήδη βρει την αντικαταστάτρια της Λόις που άκουγε στο όνομα Ρουθ Ρότζερς. Τον Απρίλιο του 1934 ο «Λιγνός» παντρεύεται για τρίτη φορά. Η σχέση του Λόρελ και της Ρουθ είχε φοβερά «σκαμπανεβάσματα», όπως αναφέρει η mixanitouxronou. gr. Χώρισαν για πρώτη φορά το 1935. Το 1938 ο Λόρελ παντρεύτηκε την τέταρτη σύζυγό του, Βέρα Σουβάλοβα. Η Ρουθ εμφανίστηκε στο ξενοδοχείο που περνούσαν το μήνα του μέλιτος και έκανε σκηνή, επειδή πίστευε ότι το διαζύγιό της με τον Λόρελ δεν είχε οριστικοποιηθεί.
Ο Λόρελ την ηρέμησε και της εξήγησε ότι ο γάμος του με τη Σουβάλοβα ήταν απολύτως νόμιμος. Όπως όλες οι σύζυγοί του, η Βέρα ήταν οξύθυμη και φωνακλού και ο Λόρελ πήρε ακόμα μία φορά διαζύγιο, το 1940. Φαίνεται ότι το πάθημα του δεν έγινε μάθημα. Τον Ιανουάριο του 1941 ξαναπαντρεύτηκε τη Ρουθ. Τον Μάιο του ίδιου χρόνου ζούσαν χωριστά. Τα ξαναβρήκαν και έμειναν μαζί έως το 1943, όταν η Ρουθ έκανε αίτηση διαζυγίου, αλλά την απέσυρε. Τελικά, το 1945, το ζευγάρι χώρισε οριστικά. Το 1946, ο Λόρελ ακολούθησε τον γνωστό δρόμο προς την εκκλησία. Αυτή τη φορά με τη Ρωσίδα τραγουδίστρια Ίντα Ραφαέλ. «Δεν έχει άλλα διαζύγια για τον Σταν», δήλωσε η Ίντα την ημέρα του γάμου τους. Η πρόβλεψη της επαληθεύτηκε. Η Ίντα έμεινε στο πλευρό του ηθοποιού μέχρι το τέλος της ζωής του. Ήταν η μοναδική απ’ τις πέντε γυναίκες του που δεν υπέγραψε χαρτιά διαζυγίου.
Σαν σήμερα, το 1966: 1.500 τηλεοπτικοί δέκτες λαμβάνουν το πρώτο κανονικό πρόγραμμα του ΕΙΡ, της σημερινής ΕΡΤ. Πρώτη εκφωνήτρια, η Ελένη Κυπραίου.
«Από σήμερα το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας καθιερώνει το νέο του βραδινό ωράριο για τις τεχνικές δοκιμές του πειραματικού πομπού τηλεοράσεως».
Το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (1945-1970) ήταν ο κρατικός φορέας που διαχειρίστηκε την ελληνική κρατική ραδιοφωνία (αρχικά), και την κρατική τηλεόραση (στη συνέχεια). Επισήμως εγκαινιάστηκε στις 16 Ιουλίου του 1945 και λειτούργησε στις εγκαταστάσεις και από τις οποίες εξέπεμπε από το 1938 ο κρατικός Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών της ΥΡΕ και μετέπειτα της ΑΕΡΕ.
Στις 23 Φεβρουαρίου 1966 πραγματοποιήθηκε η πρώτη, δίωρη, δοκιμαστική εκπομπή του πειραματικού σταθμού. Πρώτος διευθυντής του τηλεοπτικού σταθμού ήταν ο Μιχάλης Γιαννακάκος. Άλλα πρόσωπα που συνεργάσθηκαν ήταν οι Βασίλης Ασλανίδης, Μιχάλης Ψαλλίδας, Θαλής Καρατζάς, Άρης Στασινόπουλος, Τάκης Τσίρος, Γιώργος Δάμπασης, Έλλη Σολομωνίδου, Γιώργος Κάρτερ, Γιώργος Ανεστόπουλος.
Η τηλεόραση του ΕΙΡ εξέπεμπε με έναν ξένο πομπό, που της είχε δανείσει η ΔΕΗ, από ένα ξένο στούντιο, που της είχε παραχωρήσει ο ΟΤΕ, ένα πρόγραμμα από μικρά, αδιάφορα φιλμάκια που είχαν παραχωρήσει ξένες πρεσβείες.
Χιλιάδες Αθηναίοι παρακολούθησαν όρθιοι, μπροστά στις βιτρίνες το πρώτο δίωρο πρόγραμμα. Μέσα στις επόμενες 15 ημέρες είχαν πωληθεί περίπου 2.000 νέες συσκευές.
Πρόγραμμα σκόπιμης προσβολής ανθρώπων από την Covid-19 έχει δρομολογηθεί στο Λονδίνο. Οι εμπνευστές του ισχυρίζονται ότι έτσι θα επιταχυνθεί η ανάπτυξη ασφαλών και αποτελεσματικών εμβολίων. Οι εθελοντές θα αμειφθούν με το ποσόν των 4.500 λιρών
Στη Βρετανία «τρέχει» ένα πρόγραμμα με 90 εθελοντές οι οποίοι, για να βάλουν στην τσέπη τους 4.500 λίρες, δέχθηκαν να γίνουν πειραματόζωα και να μολυνθούν οικειοθελώς με τον ιό που προκαλεί τη νόσο Covid-19. Είναι, φυσικά, νέοι. Ολοι τους μεταξύ 18 και 30 ετών. Και οι επιστήμονες που προΐστανται του προγράμματος είναι, εξυπακούεται, οι κορυφές της βρετανικής ιατρικής, όπως ο ασιατικής καταγωγής Κρις Τσιού, του Imperial College. Οι πειραματιζόμενοι ιατροί υποστηρίζονται οικονομικώς από τη βρετανική κυβέρνηση με επένδυση 34 εκατ. λιρών.
Την έρευνά τους τη θεωρούν μελέτη «πρόκλησης» (όχι με την κοινωνική σημασία της λέξης) και έχουν λάβει ήδη το οκέι από ηθικής πλευράς. Tο θέμα ανέδειξαν και οι λονδρέζικοι Times. Οι εθελοντές, απομονωμένοι στο ερευνητικό κέντρο, θα εκτεθούν στον κορονοϊό που προκαλεί την Covid-19 και οι ερευνητές θα μελετήσουν τον τρόπο με τον οποίο το σώμα των νέων ανταποκρίνεται στη μόλυνση. Το όλο πείραμα, λέει ο δρ Τσιού, θα συμβάλει στην επιτάχυνση της ανάπτυξης ασφαλών και αποτελεσματικών εμβολίων. Η βασική προϋπόθεση συμμετοχής των νέων στο πείραμα είναι η απόλυτη υγεία τους, να μην πάσχουν από διαβήτη, από υψηλή αρτηριακή πίεση, από πνευμονολογικά ή καρδιολογικά νοσήματα και να μην έχουν προσβληθεί ήδη από τον κορονοϊό.
Η μητερα του «Εξορκιστή» ήταν Ελληνίδα. Στα 89 της έπαιξε τον ένα και μοναδικό ρόλο της ζωής της.
Την ανακάλυψε τυχαία ο σκηνοθέτης και πέθανε πριν την πρεμιέρα.
H Βασιλική Μιλιαρός έγινε τυχαία ηθοποιός λίγο πριν πεθάνει. Στον «Εξορκιστή» υποδύθηκε τη μητέρα του ιερέα Κάρρας, που είχε ελληνική καταγωγή. Η Βασιλική Μαλλιαρός εμφανίζεται σε αρκετές σκηνές του »Εξορκιστή» ενώ στο καστ συμπεριλαμβάνεται και άλλος ένας Έλληνας, ο Τίτος Βανδής, στον ρόλο του θείου του ιερέα (Father Carras). Η ηλικιωμένη γυναίκα μιλά ελληνικά στο γιο της, ενώ σε ένα τρανζίστορ ακούγεται η φωνή της Ρίτας Σακελλαρίου στο «Ιστορία μου, Αμαρτία μου», αλλά και του Γιάννη Καλατζή στο «Παραμυθάκι μου».
Σύμφωνα με το σενάριο, παρότι η υγεία της ηλικιωμένης γυναίκας ήταν ευάλωτη, ζούσε μόνη στο διαμέρισμα της. Ο γιος της προσπαθεί να την πείσει να μείνει σε κάποιο γηροκομείο, η μητέρα όμως αρνείται. «Άκουσε Ντίμη, δεν πάω πουθενά. Αυτό είναι το σπίτι μου», απαντούσε χαρακτηριστικά. Ωστόσο ο γιος της δε σεβάστηκε την επιθυμία της και τελικά πεθαίνει στο γηροκομείο.
Πέθανε πριν την πρεμιέρα της ταινίας Η Βασιλική Μιλιαρός όταν έπαιξε στην ταινία ήταν 89 ετών. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Ουίλιαμ Φρίντκιν, τη συνάντησε τυχαία σε ένα εστιατόριο της Νέας Υόρκης και της πρότεινε τον ρόλο της μητέρας του «Εξορκιστή». Ο σκηνοθέτης είχε ανάγκη από μία ηλικιωμένη γυναίκα για να υποδυθεί μία μετανάστρια από την Ελλάδα. Η Μαλιαρός δεν ήταν ηθοποιός. Στην Αμερική έζησε μια ζωή απλή, που δεν είχε σχέση με το θέατρο ούτε με τον κινηματογράφο. Δέχθηκε να παίξει το ρόλο με όσο πιο φυσικό τρόπο μπορούσε. Η ελληνίδα μάνα του «Εξορκιστή» γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Οκτωβρίου 1883 και μετανάστευσε με την οικογένεια της στην Αμερική, με στόχο την επιβίωση και μόνο. Ουσιαστικά είναι από τους πρώτους Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ.
Ο ρόλος που κέρδισε στην εμβληματική ταινία του «Εξορκιστή» ήταν ο πρώτος και ο μοναδικός. Δεν πρόλαβε όμως να δει την πρεμιέρα της ταινίας που έγινε στις 23 Δεκεμβρίου του 1973. Κάποιους μήνες νωρίτερα, στις 9 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Η ταινία έκανε τεράστια επιτυχία και είναι από τις πιο εμβληματικές στην ιστορία του κινηματογράφου.
Ο Απρίλιος είναι ο τέταρτος μήνας κατά το Ιουλιανό και το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Κατά το Ρωμαϊκό αποτελούσε το δεύτερο μήνα του έτους.
Ονομάστηκε έτσι από το λατινικό ρήμα aperio, που σημαίνει ανοίγω, επειδή το μήνα αυτό ανοίγουν τα πάντα: τα δέντρα, τα λουλούδια, ο καιρός. Είναι ο κατεξοχήν μήνας της άνοιξης, γι’ αυτό στην αρχαία Ρώμη ήταν αφιερωμένος στη θεά Αφροδίτη. Την τιμούσαν όλες οι γυναίκες με τον ίδιο τρόπο την 1η του μήνα κάθε χρόνο αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο.
Ο Ιωάννης ο Λυδός ένας συγγραφέας του 6ου π.Χ. αιώνα γράφει: «Αι σεμναί γυναίκες (δηλαδή οι αρχόντισσες), «υπέρ ομονοίας και βίου σώφρονος ετίμων την Αφροδίτην», ενώ οι άλλες – «αι του πλήθους γυναίκες», όπως τις λέει – αυτές για να τιμήσουν την Αφροδίτη, πήγαιναν την πρωταπριλιά να λουστούν στα λουτρά των αντρών – πράγμα φυσικά έξω από τα καθιερωμένα – και στα μαλλιά τους φορούσαν στεφάνια από μυρσίνη.
Την πρωταπριλιά, όπως ξέρουμε, το ‘χουν σε καλό να λένε ψέματα, να γελούν (με την ενεργητική σημασία του ρήματος), να κοροϊδεύουν τους άλλους. Γιατί άραγε;
Σε κάθε τόπο δίνουν και διαφορετική ερμηνεία. Στην Κομοτηνή το κάνουν ¨για να γίνουν τα κουκούλια τους», όταν βέβαια είχαν σηροτροφία. Στην Ανατολική Θράκη, για να κάνουν καρπό τα δέντρα τους. Στην Άντρο πάλι, λένε ψέματα την 1η του Μάρτη και όχι την Πρωταπριλιά.
Προέλευση του Εθίμου
Τα ψέματα της Πρωταπριλιάς είναι ένα έθιμο που μας έχει έρθει από την Ευρώπη. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το έθιμο αυτό. Δύο από αυτές, όμως, είναι οι επικρατέστερες.
Από τους Κέλτες
Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, το έθιμο ξεκίνησε από τους Κέλτες. Λαός της βορειοδυτικής Ευρώπης, οι Κέλτες, ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Όσο καλοί ψαράδες όμως και να ήταν, την εποχή αυτή του χρόνου τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι και αυτοί, όπως προστάζει ο “κώδικας δεοντολογίας” των ψαράδων όλων των εποχών, έλεγαν ψέματα σχετικά με τα πόσα ψάρια είχαν πιάσει. Αυτή η συνήθεια, έγινε με το πέρασμα του χρόνου έθιμο.
Από τη Γαλλία
Η δεύτερη εκδοχή, που θεωρείται και πιο βάσιμη ιστορικά, θέλει γενέτειρα του εθίμου την Γαλλία του 16ου αιώνα. Μέχρι το 1564 η πρωτοχρονιά των Γάλλων ήταν η “1η Απριλίου”. Την χρονιά αυτή όμως, και επί βασιλείας Καρόλου του 9ου, αυτό άλλαξε και Πρωτοχρονιά θεωρούνταν πλέον η 1η Ιανουαρίου. Στην αρχή αυτό δεν το δέχτηκαν όλοι οι πολίτες. Οι αντιδραστικοί συνέχιζαν να γιορτάζουν, την παλαιά πλέον, πρωτοχρονιά τους την 1η Απριλίου, ενώ οι υπόλοιποι τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο.
Το έθιμο στην Ελλάδα
Το έθιμο αυτό ήρθε και στην Ελλάδα και διαφοροποιήθηκε αποκτώντας μια ελληνική χροιά. Η βασική ιδέα βέβαια παρέμεινε ίδια. Λέμε αθώα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το «θύμα» μας. Σε κάποιες περιοχές, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά. Σε κάποιες άλλες πιστεύουν ότι ο «θύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του. Επίσης το βρόχινο νερό της πρωταπριλιάς, θεωρούν μερικοί, ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Όσο για το «θύμα», πιστεύεται ότι, σε αντίθεση με τον «θύτη», θα έχει γρουσουζιά τον υπόλοιπο χρόνο και πιθανότατα αν είναι παντρεμένος θα χηρέψει γρήγορα.
Σύμφωνα με τον Έλληνα λαογράφο Λουκάτο το έθιμο αυτό αποτελεί ένα σκόπιμο “ξεγέλασμα των βλαπτικών δυνάμεων που θα εμπόδιζαν την όποια παραγωγή” όπως είναι η αρχή του μήνα τόσο για τον Μάρτιο, όσο και τον Απρίλιο υποχρεώνοντας πολλούς να λαμβάνουν διάφορα “αντίμετρα” (αλεξίκανα μέτρα). Επίσης και ο Έλληνας λαογράφος Γ. Μέγας συμφωνεί πως η πρωταπριλιάτικη “ψευδολογία” παραπλανά ελλοχεύουσες δυνάμεις του κακού, έτσι ώστε να θεωρείται από τον λαό ως σημαντικός όρος μαγνητικής ενέργειας (έλξης ή αποτροπής) για μια επικείμενη επιτυχία.
Ο Απρίλιος είναι ο μοναδικός μήνας της χρονιάς που το όνομά του φανερώνει την κατάσταση και τον χαρακτήρα της χρονικής περιόδου που καλύπτει, σε αντίθεση μ’όλους τους υπόλοιπους, που οι ονομασίες τους άγουν την ετυμολογία τους σε θεούς, αυτοκράτορες, ή στην αριθμητική τοποθέτησή τους μέσα στη χρονιά.
Στο αρχαίο αθηναϊκό μηνολόγιο αντιστοιχεί με τον μήνα Μουνιχιώνα, ο οποίος έλαβε το όνομά του απ’τη γιορτή της Μουνιχίας Αρτέμιδος. Το ιερό της θεάς βρισκόταν στον Πειραιά πάνω στο σημερινό λόφο του προφήτη Ηλία και σύμφωνα με την παράδοση είχε χτιστεί από τον μυθικό ήρωα Μούνιχο.
Ο λαός ονομάζει τον Απρίλη Ανθομήνα, γιατί φέρνει πολλά άνθη, Ξεροκοφινά και Τιναχτοκοφινίδη γιατί τότε εξαντλούνται οι φτωχικές συγκομιδές του γεωργού, Αηγιωργίτηαπ’τον εορτασμό της μνήμης του Αγ. Γεωργίου (23) και Λαμπριάτη επειδή κατ’αυτόν συνήθως συμπίπτει ο εορτασμός του Πάσχα.
Η γιορτή του Αγίου Γεωργίου θεωρείται χρονικό σύνορο κυρίως για τους κτηνοτροφικούς πληθυσμούς. Ο αϊ-Γιώργης, μαζί με τον αϊ-Δημήτρη στις 26 Οκτωβρίου, είναι τα δύο συνόρατατου χρόνου. Απ’του Αγ. Γεωργίου αρχίζει το θέρος και ανεβαίνουν οι τσοπάνηδες στα βουνά, στις καλοκαιρινές τους βοσκές. Από του Αγίου Δημητρίου πάλι αρχίζει ο χειμώνας και το κατέβασμα στα χειμαδιά.
Το όνομα «Γεώργιος» είναι πνευματική μεταφορά από την αγροτική μας ζωή και βγαίνει από το ουσιαστικό «γεώργιον», που σημαίνει κτήμα ή χωράφι καλλιεργούμενο (ή καλλιεργήσιμο). Γίνεται όμως και επίθετο: «γεώργιος», για τον άνθρωπο που επιδέχεται την πνευματική καλλιέργεια, ή που τον επέλεξε γ’αυτό η Μοίρα ή ο Θεός. («Χριστού γεώργιον» ονομάζεται στην Υμνογραφία του, ο άγιος Γεώργιος).
Ο αϊ-Γιώργης, ως καβαλάρης δρακοντοκτόνος, έχει σχέση με το νερό, το νερό το πόσιμο, της πηγής του πηγαδιού. Και η στέρηση αυτού του νερού τους μήνες του καλοκαιριού, ιδιαίτερα αν δε βρέξει αρκετά το χειμώνα, είναι στην Ελλάδα βάσανο μεγάλο. Ο αϊ-Γιώργης είναι όπως το λέει και το δημοτικό τραγούδι, ο ήρωας του παραμυθιού που σκοτώνει το θηρίο. Ποιο είναι το θηρίο; Είναι ο δράκοντας της ζέστης, που βγάνει φλόγες απ’ το στόμα του. Αυτός ο δράκοντας κρατάει το νερό της πολιτείας – έτσι λέει το παραμύθι – και δεν το αφήνει να τρέξει, εξόν κι αν του κάνουνε θυσία τη βασιλοπούλα, αν του τη δώσουνε να τη φάει. Ο αϊ-Γιώργης σκοτώνει το δράκοντα και ώζει τη βασιλοπούλα. Αυτό είναι το παραμύθι:
Πανηγυράκι γίνεται, κάτω στον αϊ-Γιώργη …;
Έτσι αρχίζει το τραγούδι του αγίου. Και λίγο παρακάτω λέει:
Απόλα, δράκο-μ το νερό, να πιεί το πανηγύρι …;
Άγιος Μάρκος, στις 25 του Απρίλη
Αλαφρή γιορτή που περνάει σχεδόν απαρατήρητη για όλο τον κόσμο, εκτός από τους γεωργού, που τη σέβονται και κρατούν την αργία της. Δε ζεύουν αλέτρι, δε βαρούν τσαπισιά στο χωράφι. Ο άγιος Μάρκος είναι για τα φίδια. Το όνομα του αγίου παρετυμολογήθηκε από το μαργώνω, μαρκώνω, ναρκώνω. Πιστεύουν, δηλαδή, πως ο άγιος τους προστατεύει από τα φίδια, γιατί τα μαργώνει ή τα ναρκώνει: Μάρκο, Μάρκο, μάρκωσέ τα (τα φίδια δηλαδή) Κι αϊ-Γιώργη τύφλωσέ τα.
Η ημέρα έχει πλέον μεγαλώσει αρκετά και δεδομένου ότι οι εργάτες των γεωργικών εργασιών προσλαμβάνονταν από ανατολής μέχρι δύσης του ηλίου, συνέφερε τους γεωργούς ακόμη και οκνηρούς εργάτες να προσλάβουν
Υψηλή περιεκτικότητά της μπανάνας σε θρεπτικά συστατικά
Αν αναζητάτε ένα φθηνό, υγιεινό, εύκολο στη μεταφορά και σούπερ θρεπτικό σνακ, η μπανάνα είναι το φρούτο σας.
Πλούσια σε βιταμίνες A, C και B6, κάλιο, μαγνήσιο, φολικό οξύ, ριβοφλαβίνη, νιασίνη, θειαμίνη, σίδηρο, πρωτεΐνες, υδατάνθρακες, καλά λιπαρά και φυτικές ίνες.
Η υψηλή περιεκτικότητά της σε θρεπτικά συστατικά, την καθιστά ιδιαίτερα ωφέλιμη για την υγεία.
Βιταμίνη Β6 για την πέψη: Οι μπανάνες βοηθούν στη βελτίωση της πέψης λόγω της βιταμίνης Β6 που περιέχουν, η οποία συμβάλλει στο μεταβολισμό των υδατανθράκων και των λιπών, καθώς και στην απομάκρυνση των ανεπιθύμητων χημικών ουσιών από το συκώτι και τα νεφρά. Βοηθά επίσης την καλή λειτουργία του νευρικού συστήματος.
Βιταμίνη C για το δέρμα και τη διάθεση: Αν και δεν συγκαταλέγεται στις πιο γνωστές πηγές της συγκεκριμένης βιταμίνης, μια μεσαίου μεγέθους μπανάνα καλύπτει το 10% των ημερήσιων αναγκών σε βιταμίνη C, η οποία προλαμβάνει τις βλάβες στα κύτταρα και τους ιστούς και ενισχύει την παραγωγή κολλαγόνου και σεροτονίνης που ρυθμίζει τον ύπνο και τη διάθεση.
Μαγγάνιο για το δέρμα: Μια μεσαίου μεγέθους μπανάνα καλύπτει έως και το 13% των ημερήσιων αναγκών σε μαγγάνιο. Το στοιχείο βοηθά στην παραγωγή κολλαγόνου, το οποίο προστατεύει το δέρμα και τα άλλα κύτταρα από τις βλάβες που προκαλούν οι ελεύθερες ρίζες.
Κάλιο για την καρδιά: Οι μπανάνες συμβάλλουν στην υγεία της καρδιάς και του νευρικού συστήματος. Το κάλιο υποστηρίζει τη σύσπαση των μυών στο σώμα και διατηρεί τον καρδιακό ρυθμό σταθερό και την αρτηριακή πίεση σε φυσιολογικά επίπεδα.
Σημαντικά θρεπτικά συστατικά για τα μωρά: Λόγω της περιεκτικότητάς τους σε κάλιο, οι μπανάνες ρυθμίζουν την αρτηριακή πίεση και προλαμβάνουν τον σχηματισμό λίθων στα νεφρά και απώλειας της οστικής μάζας. Η ποικιλία θρεπτικών συστατικών που περιέχουν, τις καθιστά εξαιρετικά ωφέλιμες για τα μωρά και τα παιδιά. Βοηθούν επίσης στην πρόληψη της παχυσαρκίας, ενώ χαρίζουν ενέργεια σε ενήλικες και μωρά. Είναι τέλος, πλούσιες σε φυτικές ίνες που βοηθούν την καλή λειτουργία του εντέρου. Μία μπανάνα καλύπτει το 12% των ημερήσιων αναγκών σε φυτικές ίνες.
Ο Άγιος Υπάτιος ήταν μορφή από εκείνες που δόξασαν την Εκκλησία στους πρώτους αιώνες της και αγωνίσθηκαν για το θρίαμβο του χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας. Ήταν επίσκοπος Γαγγρών στα χρόνια του Μεγάλου. Κωνσταντίνου και συμμετείχε στην Α' Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια (325 μ.Χ.), κατά της πλάνης του Αρείου. Στο ποιμαντικό του έργο, εξακολούθησε να διδάσκει και να καθοδηγεί το ποίμνιο του, αλλά κυρίως αντιμαχόταν τις αιρέσεις, και ιδιαίτερα την αίρεση των Ναυτιανών. Η επιτυχία με την οποία καταπολεμούσε τους Ναυτιανούς, ξεσήκωσε τα άγρια πάθη τους και ζητούσαν την εξόντωση του. Έτσι, το έτος 326 μ.Χ. πλήρωσαν κάποιους ειδωλολάτρες, οι οποίοι σε κρημνώδη περιοχή επιτέθηκαν κατά του Αγίου με ξύλα και πέτρες και τον άφησαν μισοπεθαμένο. Πριν ξεψυχήσει, μία εκ των φανατικών αιρετικών γυναικών τον θανάτωσε διά λίθου
Όσιος Ακάκιος ο Ομολογητής επίσκοπος Μελιτηνής
Ο Όσιος Ακάκιος έζησε τον πέμπτο αιώνα μ.Χ. (γεννήθηκε περί το 431 μ.Χ.). Διακρινόταν πολύ για τις αρετές του, την παιδεία του και τον ορθόδοξο ζήλο του.
Όταν τάραξε την Εκκλησία η αίρεση του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Νεστόριου, ο Ακάκιος διακρίθηκε για την επιμελημένη και συστηματική εργασία του, για την προφύλαξη του ποιμνίου του απ' αυτή την αιρετική πλάνη. Επιθυμώντας μάλιστα να προσβάλει αυτή ευρύτερα και να συντελέσει στη γενική απόκρουση της από την Εκκλησία, έγραψε κατά του Νεστορίου. Ο Ακάκιος ήταν και ικανότατος ομιλητής και διδάσκάλος του λάου. Σώζεται δε μια ομιλία του, η οποία εξεφωνήθη στην Έφεσο.
Άγιος Θεόφιλος ο Μάρτυρας και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες εν Κρήτη
Ο Άγιος Θεόφιλος μαρτύρησε με την οικογένειά του στην Κρήτη. Στο α' στιχηρό του Εσπερινού υπάρχει πληροφορία περί του μαρτυρίου της συζύγου του: «…καὶ νυμφῶνος θείου ἐχώρησας ἔνδον, νενυμφευμένην τῷ Χριστῷ διὰ βασάνων τοῦ σώματος τὴν σύζυγον ἀγόμενος…».. Στο α' τροπάριο της γ' Ωδής του Κανόνος γίνεται λόγος περί μαρτυρίου και των τέκνων του. Προφανώς έχουμε περίπτωση οικογενειακού μαρτυρίου
Άγιος Αυδάς επίσκοπος Περσίας, Βενιαμίν ο Διάκονος και οι μαζί μ' αυτούς εννέα Μάρτυρες και άλλοι πολλοί Άγιοι, που μαρτύρησαν στην Περσία
.
Ο Άγιος ιερομάρτυρας Αυδάς, ο επίσκοπος της Περσίας και οι μαζί μ' αυτόν εορταζόμενοι Άγιοι Μάρτυρες έζησαν στα χρόνια του βασιλιά των Ρωμαίων Θεοδοσίου του Μικρού (408-450) και Ισδιγέρδου του βασιλιά των Περσών (399-420). Το έτος 412 ο Ισδιγέρδης κίνησε σκληρό διωγμό κατά των Χριστιανών, με την έξης αφορμή: ο Αυδάς, που ήταν στολισμένος με πολλά είδη αρετών, από ιερή αγανάκτηση, γκρέμισε τον ναό, στον όποιο οι Πέρσες λάτρευαν τη φωτιά. Όταν το έμαθε αυτό ο βασιλιάς από τους μάγους, έστειλε και έφεραν μπροστά του τον Αυδά. Στην αρχή κατηγόρησε με ηπιότητα την πράξη του και τον πρόσταξε να ξανακτίσει τον ναό. Ο Αυδάς όμως αρνήθηκε. Τότε ο Ισδιγέρδης γκρέμισε όλες τις εκκλησίες των χριστιανών και θανάτωσε τον Αυδά μαζί με άλλους εννιά προκρίτους χριστιανούς. Μετά 30 χρόνια, κινήθηκε νέος διωγμός κατά των χριστιανών, όπου πολλοί Άγιοι θυσιάστηκαν στο βωμό της αληθινής πίστης. Όπως λ.χ. ο ευγενικής καταγωγής Ορμίσδης, ο διάκονος Βενιαμίν ο μεγαλομάρτυρας κ.ά. Όλων αυτών, που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν κατά τον διωγμό αυτό, όρισε μνήμη τιμητική ή αγία μας Εκκλησία μαζί μ' αύτη του Επισκόπου Αυδά, για να δείξει, ότι γνωστοί και άγνωστοι στους ανθρώπους ήρωες της πίστης, έχουν κοινή τιμή στον ουρανό και κοινά θα απολαύσουν τα στεφάνια των μεγάλων αγώνων και της αθάνατης δόξας τους.
Άγιος Μένανδρος
Ο Άγιος Μένανδρος γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Αιγύπτου και ήταν στρατιωτικός. Μαρτύρησε αφού τον έσυραν γυμνό, πάνω σε αιχμηρές πέτρες κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτου (361-363 μ.Χ.).
Όσιος Βλάσιος ο εξ Αμορίου
Ο Όσιος Βλάσιος καταγόταν από το Αμόριο της Μικράς Ασίας, από το χωριό Απλατιανή, και το κοσμικό του όνομα ήταν Βασίλειος. Στις αρχές του 9ου αιώνα μ.Χ. εγκαταλείπει την πατρίδα του και πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη, όπου χειροτονήθηκε διάκονος της Αγίας Σοφίας από τον άγιο πατριάρχη Ιγνάτιο. Στον ίδιο ναό είχε τον αδελφό του ιερέα.
Μετά από μια περιπετειώδη φυγή στη Βουλγαρία και τη θαυματουργή σωτηρία του, ταξιδεύει για τη Ρώμη. Εκεί έμεινε περίπου μια δωδεκαετία, χειροτονήθηκε ιερεύς, έζησε υπερθαύμαστη ζωή σε κοινόβιο του αγίου Καισαρίου επιτελώντας θαύματα και δυο φορές τον επισκέφθηκε σε όραμα η Θεοτόκος. Επιστρέφει και μονάζει στην περιβόητη μονή του Στουδίου επί τετραετία, όπου συνδέεται με ισχυρούς άρχοντες, τον αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ΄ τον Σοφό και τον άγιο πατριάρχη Αντώνιο
. Περί το 896 μ.Χ., «την καταμόνας μαρτυρικήν παλαίστραν διεξελθείν εφιέμενος», έρχεται στον Άθωνα με μερικούς μαθητές του και ιδρύει μονύδριο. Αφού το αγλάισε και άφησε διάδοχό του έναν από τους μαθητές του, αποσύρθηκε στα πιο ερημικά μέρη του Όρους και δόθηκε στην άσκηση και την προσευχή. Έμενε μόνος στην έρημο και δινόταν όλος στην προσευχή, δίχως να νοιάζεται για τροφή και να φοβάται τα άγρια θηρία. Τρεφόταν με τα θεία λόγια και τα χόρτα του βουνού. Τα θηρία του δάσους έγιναν φίλοι του και τον πλησίαζαν με σεβασμό. Συχνά σε υπαίθριες λειτουργίες του συλλειτουργούσε με αγγέλους και οι ποιμένες έμεναν έκθαμβοι από τις ουράνιες μελωδίες και διηγούνταν «μεγάλη τη φωνή πάση τη περιχώρω τα του Θεού τεράστια».
Για όλο τον Άθωνα ήταν «ως αστήρ διαυγής πάντας καταφωτίζων τοις αυτού προτερήμασιν. όθεν αυτό τε το όρος και οι τούτου οικήτορες τη αυτού παρακελεύσει διεξαγόμενοι βαθείαν ήγον ειρήνην ταις αύραις του πνεύματος επαναπαυόμενοι».
Μετά από μια δωδεκαετία αγώνων, επέστρεψε στη μονή Στουδίου, γιατί είχαν αρχίσει οι άνθρωποι να τον συγχίζουν. Ύστερα από έναν υψηλό πυρετό και αφού προείδε το τέλος του και λειτούργησε για τελευταία φορά, παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Πλάστη του, το έτος 909 ή 912 μ.Χ.. Ετάφη ένδοξα στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου της μονής Στουδίου.
Άγιοι Τριάντα οκτώ Μάρτυρες
Οι Άγιοι Τριάντα οκτώ Μάρτυρες ήταν όλοι συγγενείς μεταξύ τους και μαρτύρησαν δια ξίφους.
Όσιος Στέφανος ο Θαυματουργός
Ο Όσιος Στέφανος ο Θαυματουργός ήταν ασκητής και απεβίωσε ειρηνικά.
Όσιος Ιωνάς Μητροπολίτης πασών των Ρωσιών
Όσιος Ιννοκέντιος Βενιάμινωφ Μητροπολίτης Μόσχας και Ιεραπόστολος Αλάσκας
Ο Άγιος Ιννοκέντιος γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1797 στο χωριό Ανζίσκογιε της Σιβηρίας της επαρχίας Ιρκούτσκ, από πτωχούς και ευσεβείς γονείς, τον Ευσέβειο και τη Θέκλα. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Ιωάννης, προς τιμήν του Αγίου Ιωάννου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του Νηστευτού. Σπουδάζει στο εκκλησιαστικό σεμινάριο του Ιρκούτσκ και ένα χρόνο πριν τελειώσει τις σπουδές του, το 1817, νυμφεύεται την Αικατερίνα, θυγατέρα ιερέως. Στις 13 Μαΐου του ιδίου έτους χειροτονείται διάκονος και διορίζεται στο ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Ιρκούτσκ. Στις 28 Μαΐου 1821 ο Άγιος χειροτονείται πρεσβύτερος. Μετά από λίγο, το 1823, αναχωρεί με την οικογένειά του για την Αμερική. Φθάνει στο νησί Ουναλάσκα, στην Αλάσκα, και αρχίζει το ιεραποστολικό του έργο. Μαθαίνει την γλώσσα των Αλλεούτιων σε σύντομο χρονικό διάστημα και χωρίς αργοπορία μεταφράζει λειτουργικά κείμενα και περικοπές της Αγίας Γραφής. Στην συνέχεια συντάσσει την πρώτη γραμματική της γλώσσας των ιθαγενών και συνεχίζει το ιεραποστολικό συγγραφικό έργο του. Στα δέκα χρόνια της παραμονής του στην Ουναλάσκα δεν έμεινε ούτε ένας ιθαγενής ειδωλολάτρης. Η ιεραποστολή προχώρησε και στην ευρύτερη περιοχή. Πέρασαν έτσι δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Ο Άγιος επιστρέφει με την οικογένεια στην Μόσχα το 1838 και τοποθετείται στον καθεδρικό ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Κρεμλίνο. Όμως, στις 25 Νοεμβρίου 1835 ανήμερα στην εορτή της, η πρεσβυτέρα Αικατερίνη πεθαίνει. Ο Άγιος με την συμβολή του Μητροπολίτου Μόσχας Φιλαρέτου, κείρεται μοναχός στις 27 Νοεμβρίου 1840 και λαμβάνει το όνομα Ιννοκέντιος, προς τιμήν του Αγίου Ιννοκεντίου του Ιρκούτσκ. Η κουρά του έγινε από τον ίδιο τον Μητροπολίτη Μόσχας. Στις 13 Δεκεμβρίου 1840 εκλέγεται Επίσκοπος Καμτσάτκας, Κουρίλλων και Αλλεουτίων Νήσων, ενώ συγχρόνως του δίδεται η κανονική εξουσία για όλες τις απομακρυσμένες ιεραποστολικές περιοχής. Η έδρα του ήταν η πόλη Σίτκα. Το έργο του στην Αλάσκα είναι τεράστιο. Εργάζεται μέσα σε ένα αφάνταστα δύσκολο περιβάλλον, διατρέχοντας τις παγωμένες εκτάσεις και κινδυνεύοντας συνεχώς. Η ίδρυση σχολείων αποτελεί κύριο μέλημά του. Γράφει γι αυτό, το 1845, στον Μητροπολίτη Μόσχας Φιλάρετο: «Προσπάθησα να διδάξω όλα τα παιδιά του Θεού. Αν οι Αλλεουτιανοί με αγαπούν, το κάνουν μόνο γιατί τους έχω διδάξει». Την ίδια περίοδο, με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ρωσίας, η Επισκοπή του Αγίου Ιννοκεντίου επεκτείνεται περιλαμβάνοντας στους κόλπους της όλη τη Γιακουτία και η έδρα μετατίθεται από την πόλη Σίτκα στο Γιακούτσκ της Σιβηρίας. Εκεί ακολουθούν νέοι ιεραποστολικοί αγώνες. Ο Άγιος Ιννοκέντιος είναι πλέον 70 ετών και έχει χάσει τις σωματικές του δυνάμεις, υποφέροντας πολύ από τα μάτια του. Η επιθυμία του είναι να παραιτηθεί και να εγκαταβιώσει σε κάποιο μοναστήρι. Όμως ο Θεός, που κηδεμονεύει την ιστορία του κόσμου, οικονόμησε αλλιώς τα πράγματα. Στις 25 Μαΐου 1868 εκλέγεται Μητροπολίτης Μόσχας. Και από τη νέα αυτή έπαλξη εργάσθηκε σκληρά. Παρέδωσε την αγία ψυχή του στον Κύριο, το Μέγα Σάββατο, στις 31 Μαρτίου του έτους 1879 και ενταφιάσθηκε στη Λαύρα της Αγίας Τριάδος του Σεργίου.
Άγιος Ιωάννης ο πρίγκιπας
Ο Άγιος Ιωάννης (Ντανίλοβιτς), ο αποκαλούμενος Καλιτά, ήταν υιός του Αγίου Δανιήλ, πρίγκιπα της Μόσχας και γεννήθηκε περί το έτος 1290 μ.Χ. Το όνομά του εμφανίζεται για πρώτη φορά στα λειτουργικά Μηναία του Νόβγκοροντ μεταξύ των ετών 1296 - 1297 μ.Χ., όπου διαβάζουμε, πως όταν οι κάτοικοι της πόλεως αυτής κάλεσαν τον πρίγκιπα Δανιήλ της Μόσχας να καταλάβει τον θρόνο της, αυτός τους έστειλε τον υιό του Ιωάννη. Πιθανόν, όχι αργότερα από το 1299 μ.Χ., ο Ιωάννης εγκαταλείπει το Νόβγκοροντ και επιστρέφει στην Μόσχα.
Μετά τον θάνατο του πατέρα του, κατά το έτος 1303 μ.Χ., ο Ιωάννης υποχρεώθηκε αρχικά να στηρίξει τον αδελφό του Γεώργιο, τον οποίο και διαδέχθηκε αργότερα ως πρίγκιπας της Μόσχας, στην διαμάχη της μελλοντικής πρωτεύουσας με την ανταγωνίστρια πόλη Τβερ. Το θετικό αποτέλεσμα της διαμάχης, αποδιδόμενο στην πολιτική επιδεξιότητα του Ιωάννου, θα καθορίσει την οριστική επικράτηση της Μόσχας. Με μια πρώτη νίκη εναντίων των στρατευμάτων της Τβερ, που είχαν καταλάβει την πόλη του Περεγιασλάβλ, ο Ιωάννης την ανακαταλαμβάνει το έτος 1304 / 1305 μ.Χ. Κατά τα έτη 1320 - 1326 μ.Χ., με αφορμή τους γάμους των θυγατέρων των ηγεμόνων, συνάπτει συμμαχίες με τους πρίγκιπες του Ροστώβ, Μπελοζέρσκ και Γιαροσλάβλ, συνασπίζοντάς τους εναντίων της Τβερ.
Στις 15 Αυγούστου του 1327 μ.Χ., στην Τβερ, σκοτώνεται σε μια λαϊκή εξέγερση, καθοδηγούμενη από τον Άγιο πρίγκιπα Αλέξανδρο Μιχαήλοβιτς, ο αντιπρόσωπος του χάνη Ουζμπέκ Κόλχαν. Ο Αλέξανδρος καταφεύγει στο Πσκωφ και η πόλη της Τβερ καταλαμβάνεται και ανατίθεται στον Κωνσταντίνο Μιχαήλοβιτς, σύζυγο μιας ανεψιάς του Ιωάννου. Το 1329 μ.Χ. ο Ιωάννης αποστέλλει τον στρατό του εναντίων του Πσκωφ, ο Μητροπολίτης Θεόγνωστος αναθεματίζει τους κατοίκους της, επειδή έδωσαν άσυλο στον πρίγκιπα Αλέξανδρο, και ο Αλέξανδρος Μιχαήλοβιτς εξαναγκάζεται να εγκατασταθεί αρχικά στη Λιβονία και αργότερα στη Λιθουανία.
Το έτος 1331 μ.Χ. ο Ιωάννης αποκτά από το χάνη τον τίτλο του μεγάλου πρίγκιπα. Τα πράγματα όμως δεν θα ησύχαζαν. Το έτος 1338 μ.Χ. ο Αλέξανδρος της Τβερ πέτυχε την συγγνώμη του χάνη Ουζμπέκ και επανήλθε στον θρόνο. Το 1339 μ.Χ. ο Ιωάννης πηγαίνει στην Χρυσή Ορδή και κατηγορεί τον Αλέξανδρο πως σκευωρεί εναντίον του Χάνη. Λίγο αργότερα ο Αλέξανδρος και ο υιός του Θεόδωρος έρχονται κατηγορούμενοι στην Χρυσή Ορδή και δικάζονται. Για να ταπεινώσει την Τβερ, ο Ιωάννης αφαιρεί τις καμπάνες από τον καθεδρικό ναό του Σωτήρος και τις μεταφέρει στην Μόσχα.
Κατά την διάρκεια της ηγεμονίας του Ιωάννου εκδίδεται ένα πολύτιμο χειρόγραφο, γνωστό ως Sijskoe Evangelie, στο οποίο έχει γραφεί ένας πανηγυρικός λόγος για την δικαιοσύνη και την ειρήνη στη Ρωσική γη, και πραγματοποιείται η οικοδόμηση με πέτρα ολόκληρου του αρχιτεκτονήματος του Κρεμλίνου. Στις 4 Αυγούστου του έτους 1326 μ.Χ., ακολουθώντας την συμβουλή του ηλικιωμένου Μητροπολίτου Πέτρου, ο Ιωάννης θα αποτολμήσει την κατασκευή του καθεδρικού ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και με αυτόν τον τρόπο η Μόσχα θα συνεχίσει την παράδοση της προηγούμενης πρωτεύουσας, Βλαντιμήρ, όπου η αφοσίωση και η τιμή στο πρόσωπο της Παναγίας είχε ιδιαίτερα καλλιεργηθεί.
Ο Ιωάννης θα διατηρήσει στενούς δεσμούς με τον Μητροπολίτη Πέτρο και αμέσως μετά τον θάνατό του θα κινήσει την διαδικασία της αγιοποιήσεώς του, αποστέλλοντας στη Σύνοδο του Βλαντιμίρ, το έτος 1327 μ.Χ., μια επιστολή, που κατέγραφε τα πραγματοποιηθέντα θαύματα επάνω στον τάφο του Μητροπολίτου Πέτρου.
Ο Άγιος Ιωάννης κοιμήθηκε με ειρήνη στις 31 Μαρτίου 1340 ή 1341 μ.Χ., αφού ήδη είχε γίνει μοναχός παίρνοντας το όνομα Ανανίας. Το ιερό σκήνωμά του ενταφιάσθηκε στον καθεδρικό ναό του Αρχαγγέλου στο Κρεμλίνο.
Ήδη κατά την διάρκεια του βίου του είχε αναπτυχθεί θρησκευτική ευλάβεια γύρω από το πρόσωπό του. Ο Ιωάννης παρουσιάζεται ως υπερασπιστής της Ορθοδοξίας, ως ένας κυβερνήτης δίκαιος και φιλάνθρωπος. Το Πατερικόν του μοναστηριού του Βολοκολάμσκ, του 16ου αιώνος μ.Χ., μεταφέρει την αφήγηση του ηγουμένου του Μπορόφσκ, κατά τον οποίο μία μοναχή είδε σε όραμα την μορφή του Αγίου Ιωάννου μέσα στην δόξα του Παραδείσου, να βγάζει από την τσάντα του (καλιτά) θησαυρούς και να τους μοιράζει στους πτωχούς.
Όσιος Υπάτιος ο θεραπευτής
Ο Όσιος Υπάτιος ο θεραπευτής έζησε κάνοντας αυστηρή νηστεία. Τις νύχτες, έκανε προσευχές, κοιμόταν λίγο, έτρωγε λίγο ψωμί και έπινε μόνο νερό. Ο Όσιος Υπάτιος αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στην υπηρεσία των αρρώστων, και έλαβε από το Θεό το δώρο της θεραπείας.
