Ο Φεντερίκο Φελίνι γεννιέται στις 20 Ιανουαρίου 1920 στην ιταλική λουτρόπολη του Ρίμινι μέσα σε οικογένεια της μεσοαστικής τάξης. Το ξακουστό θέρετρο της Αδριατικής διέθετε πληθώρα καλλιτεχνών του δρόμου, ακροβατών και κλόουν, αλλά και πολλά τσίρκο, σκηνές που θα χαραχτούν στη μνήμη του μικρού παιδιού και θα ανασυγκροτηθούν αργότερα στις περισσότερες από τις ταινίες του.
Ασίγαστος από πιτσιρικάς, άλλαξε συχνά απόφαση για την καριέρα που ήθελε να ακολουθήσει, ψάχνοντας πάντα το ιδανικό. Αφού τελείωσε το σχολείο, αποφάσισε να γίνει δικηγόρος, γρήγορα όμως τα παράτησε. Σειρά είχε κατόπιν η δημοσιογραφία, όταν έβαλε σκοπό να γίνει αστυνομικός συντάκτης, κάτι που θα εγκατέλειπε όμως και θα πήγαινε για άλλα.
Δεν πέρασε βέβαια ποτέ από σχολή κινηματογράφου, δουλεύοντας πια ως καρτουνίστας και φιλοτεχνώντας αφίσες ταινιών. Το 1939 θα βρεθεί στις τάξεις δεκαπενθήμερου περιοδικού με κόμιξ, απ’ όπου είχαν ξεπηδήσει ουκ ολίγοι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες της προπολεμικής περιόδου.
Παράλληλα με το σκάρωμα σχεδίων και καρικατούρων, ο Φελίνι ανεβαίνει στη σκηνή ως κωμικός, κάτι που θα του εξασφαλίσει μια πρώτη φήμη στην ιταλική showbiz. Σύντομα θα μεταπηδήσει στο σινεμά ως ηθοποιός και θα εμφανιστεί σε πλήθος ταινιών στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου.
Το 1943 θα παντρευτεί τη σαφώς γνωστότερη ηθοποιό Τζουλιέτα Μασίνα, στο πλάι της οποίας θα ερμηνεύσει κι άλλους ρόλους στο σινεμά, με την επιρροή της ίδιας στον Φελίνι να είναι καθοριστική για την επαγγελματική του εξέλιξη, όπως άλλωστε διατεινόταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης για τη μούσα του, στο πλάι της οποίας πέρασε 50 χρόνια, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος…
Διαπρεπής σκηνοθέτης
Η καθοριστική στιγμή που θα τον έκανε να αλλάξει ρότα στη ζωή ήρθε το 1945, όταν ο επίσης εμβληματικός σήμερα σκηνοθέτης Ρομπέρτο Ροσελίνι του ζήτησε τη βοήθειά του στη συγγραφή του σεναρίου «Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη».
Τρία χρόνια αργότερα, ο Φελίνι θα ερμηνεύσει ρόλο στην επόμενη ταινία του Ροσελίνι, παίζοντας έναν αλήτη. Το ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία θα έρθει το 1950 με τα «Φώτα του βαριετέ» και ακολουθούν η κωμωδία «Λευκός Σεΐχης» (1952) και το πρώιμο αριστούργημα «Οι Βιτελόνι» (1953), γεγονός που του εξασφαλίζει διθυραμβικές κριτικές και λειτουργεί ως εχέγγυο για τη συνέχιση της καριέρας του.
Ο «Δρόμος» (La Strada) βγαίνει στις αίθουσες το 1954 και κάνει γνωστό το όνομα του Φελίνι σε διεθνές επίπεδο. Μια από τις καλύτερες ταινίες της περιόδου, ήταν μια κοινή προσπάθεια που θα εκτόξευε στην κορυφή όλους τους συντελεστές: τον μαέστρο Φελίνι στη σκηνοθεσία, τον Νίνο Ρότα στη μουσική, τον Άντονι Κουίν και τη Μασίνα στην ηθοποιία! Η ταινία βραβεύτηκε φυσικά με Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας και τιμήθηκε σε αναρίθμητα φεστιβάλ του πλανήτη…
Τελευταία του ταινία ήταν «Η φωνή του φεγγαριού» το 1990, μακριά από τη λάμψη άλλων εποχών.
Μετά το τελευταίο του φιλμ, ο Φελίνι ασχολούταν περιστασιακά μόνο με το σινεμά, αν και ποτέ δεν σταμάτησε να σχεδιάζει την επόμενη ταινία του, που δεν θα γινόταν όμως πράξη ποτέ. Τον Απρίλιο του 1993 βραβεύτηκε με άλλο ένα Όσκαρ, για τη συνολική προσφορά του στον κινηματογράφο, το οποίο και αφιέρωσε στην Τζουλιέτα Μασίνα, την παντοτινή σύντροφό του.
Λίγο αργότερα εκείνη τη χρονιά έπαθε εγκεφαλικό (Ιούνιος 1993) και έπεσε σε κώμα. Ο μεγάλος δημιουργός έφυγε από τη ζωή στις 31 Οκτωβρίου 1993, μία μέρα μετά την 50ή επέτειο γάμου του με τη Μασίνα, η οποία άφησε την τελευταία της πνοή 5 μήνες αργότερα, χτυπημένη από καρκίνο και απαρηγόρητη για τον χαμό του συντρόφου και συνεργάτη της.
Πολυβραβευμένος από τα κορυφαία κινηματογραφικά φεστιβάλ του πλανήτη και λατρεμένος από το κοινό, ο Φελίνι φιγουράρει στους δημιουργούς που άλλαξαν την πορεία της έβδομης τέχνης, παραμένοντας βαθύτατα ιδιοσυγκρασιακός ως το τέλος.
Πηγή newsbeast.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου